Einu sinni til tvisvar á ári fæ ég einhvers konar berkjubólgu. Eða eitthvað svoleiðis, það er allavega sjúkdómsgreiningin sem mig minnir að ég hafi fengið þegar ég fór síðast með þetta til læknis fyrir mörgum árum. Hann sagðist alveg geta skrifað upp á eitthvað við þessu en það mundi svosem ekki breyta miklu til eða frá svo að ég lét það eiga sig og keypti mér hóstasaft í staðinn. Einhverjum árum síðar var ég óvenju slæm, dröslaðist fram einn morguninn að kafna úr hósta og hugsaði með mér að það væri líklega best að ég færi nú til læknis með þetta. Opnaði Moggann og það fyrsta sem við mér blasti var mynd af heimilislækninum mínum, hann hafði dáið daginn áður. Síðan hef ég ekki farið til læknis - fékk reyndar annan heimilislækni en mundi ekki vita hvernig hann liti út ef hann væri ekki náfrændi minn. Kostnaður heilbrigðiskerfisins vegna mín er semsagt í lágmarki. Þessi árvissi krankleiki er ekkert alvarlegur og stendur mér ekkert sérstaklega fyrir þrifum, nema ég fæ öðru hverju hóstaköst og stend á öndinni eins og mæðiveik rolla. Þetta gerist einkum og sér í lagi þegar loftið í kringum mig er ekki alveg hreint.

Sama dag og fer að bera á krankleikanum byrjar reykingafólk að ásækja mig. Þetta ágæta fólk sem lætur mig að mestu í friði alla aðra daga ársins svo að ég verð aldrei vör við neinn reyk. Nema þegar ég er með berkjubólguna. Þá eltir það mig uppi hvar sem ég fer. Frammi í stiganum hérna í vinnunni er reykur, það er reykur í anddyrinu, reykur úti á götu, reykur hvar sem ég kem. Venjulega er ekki margt reykingafólk í kringum mig en um leið og ég fer að finna fyrir berkjubólgunni safnast það að mér eins og mý á mykjuskán. Jú, auðvitað verð ég miklu meira vör við reykinn þegar ég er svona viðkvæm fyrir honum en ég get svarið að það er ekki bara það, mér finnst ég stundum vera eins og maðurinn sem regnskýið elti.