Í dag ákvað ég - eins og fólk gerir gjarna á þessum árstíma - að á næstunni mundum við aðallega borða það sem til er í frystiskápnum og spara okkur matarútgjöld. Gott plan, ha? Jújú. En svo fór ég að rifja upp hvað er í frystiskápnum mínum og það setur strik í reikninginn:
Tvær stórar nautasteikur (önnur fyrir minnst tíu manns), og einhverjar minni.
Nokkrar franskar andabringur.
Kalkúnabringa, ein eða tvær.
U.þ.b. þriggja kílóa biti af heimaverkaðri skinku.
Álíka stór biti af svínabógi.
Slatti af humar, risarækju, risahörpuskel, kræklingi og einhverju fleiru slíku.
Birgðir af kjúklingalifur.

Ekkert af þessu er beint hversdagsmatur til að elda fyrir tvær manneskjur. Meira svona matarboð fyrir fjölda manns. Jú, það eru líka tveir eða þrír kjúklingar þarna, hugsanlega eitthvað svolítið af fiski, og svo slatti af innmat, sem efnafræðistúdentinn fúlsar við. Annars fátt sem hentar sem uppistaða í ódýran og heilsusamlegan mat eins og flestir vilja helst borða í janúar og febrúar (reyndar er ég alls ekki í þeim hópi en verður maður ekki að reyna að þykjast passa inn í þessa hollustusparnaðarímynd? nei, kannski ég sleppi því bara og serveri steikur allan janúar. Mikið yrði það vinsælt). Svo er ísskápurinn líka fullur af góðgæti með takmarkað geymsluþol, ostum, pylsum, sósum og sultum, grænmeti, berjum, kryddjurtum og fleiru. Jahá, líklega er best að jólin haldi bara áfram langt fram yfir þrettánda.

Og svo er T-bein-steik að þiðna í ísskápnum.