Þetta er búið að vera skrítið ár.

Það er undarlegt að skipta um starfsvettvang eftir sextán ár, að horfa á fólk sem maður er búinn að vinna náið með í meira en áratug hverfa burt eitt af öðru, að fara inn í allt annað tempó ... ekki misskilja, ég er ánægð með vinnuna og núverandi vinnufélaga, þetta er bara ansi stór breyting og tekur tíma að ná almennilega áttum. Kannski er ægilega hallærislegt í nútímaþjóðfélagi að hafa unnið 75% starfsævinnar á sama stað, ég veit það ekki. Ég veit bara að þetta voru góð ár, líka þau sem voru slæm.

Eftir sextán ár í viðbót ætla ég helst að búa suður við Miðjarðarhaf, á Krít, Ítalíu, Spáni eða bara einhvers staðar þar sem ég get tínt fíkjur af trénu fyrir utan gluggann minn (hafiði smakkað fíkjur beint af trénu? það er sælgæti) og setið svo allan daginn á þorpskránni yfir vínglasi og lélegum reyfara. Ég yrði örugglega orðin hundleið á þessu eftir nokkrar vikur en stefni á þetta samt. Þó ég viti alveg hvar ég enda.

Ég hugsa nefnilega ekki eins og efnafræðistúdentinn, sem sagði einhvern tíma um ellefu ára aldurinn, aðspurður um framtíðaráform sín, að hann ætlaði að verða skrifstofumaður. Eitthvað kom þetta flatt upp á spyrjandann og drengurinn sagði: ,,Jú, sjáðu, ég hef tekið eftir því að þegar strákar segja að þeir ætli að verða flugmaður eða læknir eða slökkviliðsmaður eða eitthvað, þá enda þeir oftast sem skrifstofumenn. Svo að ég ætla bara að stefna á að verða skrifstofumaður, þá get ég kannski komið sjálfum mér skemmtilega á óvart."

En það á allt eftir að koma í ljós.

Gangið hægt um gleðinnar dyr.