Tapað-fundið, spikfellingar og leisígörl

Ég lenti í því á dögunum að hleðslutækið af símanum mínum týndist. Ég hafði gripið það með í vinnuna þegar ég sá að síminn var að verða batteríslaus og hlaðið hann þar en svo þegar ég ætlaði að hlaða hann næst hér heima um helgina fannst tækið hvergi. Ég leitaði alls staðar þar sem mér datt í hug, ákvað svo að ég hlyti að hafa gleymt því í vinnunni og var alveg róleg yfir því. En þegar ég kom í vinnuna í gærmorgun var náttúrlega ekkert hleðslutæki þar.

Ég leitaði aftur á öllum mögulegum stöðum hér heima. Fann reyndar tvö Sony Ericsson hleðslutæki en þau voru af eldri símum. (Ein ástæðan til þess að ég keypti mér nýjan Sony þegar sá gamli lenti í þvottavélinni í vor var að ég hugsaði: ,,jæja, ég á þá allavega varahleðslutæki ef ég týni hinu" en svo voru bölvaðir delarnir náttúrlega búnir að breyta tækinu svo ekki koma þau gömlu að notum.

Eftir mikla leit í gærkvöldi sá ég ekki betur en ég yrði að fara að kaupa nýtt hleðslutæki í dag. Vissi þó af fenginni reynslu að ég mundi þá örugglega finna það gamla fimm mínútum eftir að ég kæmi heim með það nýja.

En þegar ég kom fram í stofu í morgun og var eitthvað að tuða við sjálfa mig yfir horfna hleðslutækinu, þá rifjaðist upp fyrir mér sagan af akfeitu amerísku konunni sem týndi sjónvarpsfjarstýringunni og hún fannst einhverjum mánuðum seinna á milli spikfellinganna framan á henni. (Ég kannast notabene við amerískar konur sem ég hefði alveg trúað þessu upp á. Fór einu sinni í all-you-can-eat-hlaðborð með einni þeirra, það var dálítið spes upplifun - en það er önnur saga.)

Nú var ég nokkuð viss um að ég væri ekki með hleðslutækið falið milli minna prívatspikfellinga, þær eru ekkert svo slæmar. En ég gekk að leisígörl-stólnum mínum, stakk fingrunum djúpt niður í raufina á milli sætis og baks - og viti menn, þarna var hleðslutækið með snúru og öllu saman.

Verst að kannski get ég aldrei aftur sest í leisígörl-stólinn (sem ég geri á hverju kvöldi) án þess að detta í hug amerískar spikfellingar.