Jólaskap, silfursuða og áhættufíkn

Ég er bara næstum því búin að vera í jólaskapi um helgina. Kláraði næstum að kaupa jólagjafirnar, keypti jólatré hjá Samtökunum '78 (einkasonurinn vildi bleikt, það fékkst því miður ekki), bakaði tvær smákökusortir með dóttursyninum, fékk hann til að jólaskreyta dálítið með mér, og ... pússaði silfrið. Næstum allt. Eða öllu heldur, ég sauð silfrið með matarsóda, álpappír og salti, sem er náttúrlega miklu fljótlegri og þægilegri og ódýrari aðferð en að pússa það með Goddard eða einhverju álíka. Nema það eru eftir örfáir hlutir sem ég legg ekki í að sjóða, dót með fílabeinssköftum og þess háttar.

Þegar dóttursonurinn var orðinn leiður á kökubakstri og silfurpússun ákvað hann að fara í fótbolta á ganginum með tuskuboltanum sem hann hefur afskaplega mikið dálæti á og má spyrna í þar en bara í átt að útihurðinni. Ömmunni þóttu skotin samt stefna of hátt og aðvaraði drenginn í ljósi reynslunnar.

Amman: -Úlfur minn, passaðu þig ...

Drengurinn: -Þetta er svo mjúkur bolti að það brotnar ekkert þótt ég skjóti í eitthvað.

Amman: -Famous last words.

Drengurinn (bendir upp í loftið): -Svo eru þessi ljós ekki eins brothætt og hitt var.