Af beinamálum

Ég hef nú stundum sagt að mér sé nokk sama hvað um snaslið af mér verður þegar ég er hrokkin upp af en ég skal alveg viðurkenna að mér þætti heldur verra að láta brúka einhvern part af skrokknum fyrir öskubakka.

Ekki þar fyrir, ég er alin upp með mannabeinum - það er að segja, í skúffu á skattholi í gamla bænum í Djúpadal var bein, man ekki lengur hvort það var framhandleggs- eða leggjarbein, sem hafði ef ég man rétt (sem ekki er víst) komið upp þegar grafið var fyrir fjósinu (eða einhverju öðru mannvirki) og gæti hafa verið býsna gamalt, frá þeim tíma þegar var hálfkirkja í Dal einhverntíma í til forna. Ég vissi af þessu beini frá því ég man fyrst eftir mér en þrátt fyrir töluverða myrkfælni var ég aldrei neitt smeyk í nágrenni við skattholið; en maður sýndi beininu tilhlýðilega virðingu og það var ekkert verið að handfjatla það hvunndags.

Það má meira en vel vera að beinið sé þarna enn. Ég hef ekki komið í gamla bæinn óralengi, kannski er þessi hluti hans alveg hruninn.