Trúleysinginn ég lætur sig yfirleitt kirkjuna og hennar málefni litlu varða. Kirkjan lætur mig í friði, ég læt hana í friði. Mitt trúleysi felst fremur í algjörum skorti á trú en andstöðu gegn henni. Ég bað um Biblíuna í afmælisgjöf þegar ég varð tólf ára, las hana nokkurn veginn spjaldanna á milli, missti trúna og ákvað að láta ekki ferma mig, sem var einsdæmi á Króknum í þá tíð. Ég á Biblíuna enn og les stundum í henni, af því að ég finn margt áhugavert í henni burtséð frá trúnni. Ég lét börnin mín sjálfráð um sunnudagaskólasókn, fermingu og annað trúarlegt; talaði reyndar við kennara þeirra og bað um að tekið yrði tillit til trúleysis fjölskyldunnar þegar fjallað yrði um trú í skólanum og varð ekki vör við annað en það væri virt. En ég held reyndar ekki að prestar hafi þá verið að koma í leikskólana eins og mér skilst að nú sé algengt.
Ég flutti hingað í nábýli við Hallgrímskirkju fyrir 13 árum. Brá reyndar svolítið við þegar ég leit í fyrsta skipti út um eldhúsgluggann í björtu og sá hvað kirkjan var nálægt; mér komu í hug skríðandi kirkjurnar á Sanntrúarbóli og fannst eitt andartak að kirkjan væri að færast nær og nær. En ég vandist þessu fljótt og líka því að þær tvær af klukkunum sem sáust út um eldhúsgluggann sýndu aldrei sama tíma og hvorugan réttan. Þetta hefur reyndar breyst og nú orðið er oftast hægt að treysta klukkunum. Ég kann ekkert illa við nábýlið við kirkjuna, þótt ekki sé hún beint augnayndi, og er alveg sama þótt túristar í turninum hafi gott útsýni yfir allt sem fram fer á svölunum hjá mér.
Ég er semsagt yfirleitt ágætlega sátt við Hallgrímskirkju sem aðrar kirkjur. En ekki í morgun. Í morgun vaknaði ég nefnilega við glymjandi klukknahringingu. Klukkan 7.55. Á sunnudagsmorgni (já, ég veit að það er páskadagur en fyrir mér er þetta venjulegur sunnudagur). Ókei, allt í lagi að hringja til messu og það eru sjálfsagt einhver rök fyrir því að messa klukkan átta á páskadagsmorgun. En væri ekki hægt að dempa hringinguna aðeins? Mér finnst það nú bara sjálfsögð tillitssemi við þreyttar miðaldra húsfreyjur og aðra hér á Skólavörðuholtinu.
Rétt í þessu byrjuðu hringingarnar aftur. En klukkan er þó orðin hálfellefu og það er skárra. Ég hefði alveg verið sátt við að vakna við þessa hringingu þótt ég færi seint að sofa í gærkvöldi.
Ég er ekkert jákvæð í garð kirkjunnar þennan páskadagsmorgun.
Gleðilega páska, samt.
