Tillitssemi í strætó

Í strætó á leið uppeftir áðan var mjög mikil fatlaður ungur maður.

Eða hann hlýtur að hafa verið það þótt það sæist ekki að ráði utan á honum (ég sá reyndar ekki framan í hann) því að hann þurfti hvorki meira né minna en fjögur sæti undir sig. Eitt undir rassinn, eitt undir skólatöskuna og tvö undir fæturna.

Strætó fylltist smátt og smátt en allir sýndu grey fatlaða drengnum tillitssemi og hann fékk að hafa sín fjögur sæti. Þar til engin önnur sæti í vagninum voru laus en þá kom einhver slöttólfur inn og tróð sér í annað fótasætið. Það fannst mér frekt. Og ekki nóg með það, heldur kom annar piltur inn á næstu stöð með svipaða tilætlunarsemi og þá þurfti fatlaði drengurinn að setja báða fætur niður á gólf. Sem var bæði blautt og skítugt, en það höfðu skórnir drengsins reyndar verið á meðan hann hafði þá uppi í sætunum andspænis sér svo það munaði kannski út af fyrir sig ekki miklu.

Til allrar hamingju hafði drengurinn haft vit á að setja töskuna inn fyrir sig og setjast sjálfur í fremra sætið þannig að hann fékk að hafa hana í friði þótt að minnsta kosti tólf manns stæðu upp á endann upp Ártúnsbrekkuna. Ég átti von á að gamla konan sem stóð við hlið fatlaða drengsins mundi frekjast til að troða sér í töskusætið svo að drengurinn neyddist til að setja töskuna niður á gólf eða jafnvel taka hana í fangið en hún hafði nú hugsun á að gera það ekki. Hefur ábyggilega vorkennt drengnum, líka þegar hún var nærri dottin.

Ég dáðist líka að strætóbílstjóranum að leyfa drengnum að hafa sín fjögur sæti í friði þar til strákafrekjurnar komu inn. Einhver hefði nú nöldrað yfir þessu og jafnvel skammað piltinn fyrir að hlamma skítugum skónum í sætin í svona slabbveðri en þessi bílstjóri hafði greinilega samúð með fatlaða drengnum og lét hann óáreittan.

Svona eru nú flestir tillitssamir við náungann.