Á norðurleið

Jæja, þá er það Skagafjörðurinn og ættarmótið, við erum að leggja af stað núna rétt á eftir. Ég vona að Sauðargæran verði í sögustuði á leiðinni en annars sagði hann mér um daginn að hann kynni ekki lengur að segja sögur svo að ég þori ekki að treysta á hann sem skemmtiatriði á ættarmótinu.

Það á að byrja í Djúpadal, þar verður eitthvað gengið um og er búin að leggja blátt bann við að það verði farið með barnabörnin mín nokkursstaðar nálægt Þorbjargarsteininum. Boltastelpan er nógu fífldjörf til að reyna að fara fram fyrir hann, Sauðargæran er að vísu skræfa en mátulega vitlaus til að honum gæti dottið í hug að reyna.

Fyrir þá sem ekki vita, þá er þetta stór steinn alveg á blábarminum á Dalsárgili og nokkurra tuga metra þverhnípi beint niður. Örmjó rönd fyrir framan hann sem sumir hafa gert sér að leik að fara. Ég þorði aldrei og var þó glanni. Gunna systir skreið á maganum (eða hún segir þetta, það voru engin vitni). Einn frændi minn fullyrðir að það sé enginn maður með mönnum nema hafa farið þetta ríðandi á hesti. En hann var reyndar fullur þegar hann sagði þetta, enda þyrfti sá hestur helst að hafa vængi.