64

Ég verð 64 ára eftir fimmtán ár. Mikið finnst mér gott að ég skuli ekki hafa, á mínum yngri árum, látið frá mér einhverjar pælingar um hvað ég yrði nú að fást við þá. Sem væri svo hægt að rifja endalaust upp þegar þar að kemur ...

Ætli þeir afi og Stebbi bróðir hans hafi ekki einmitt verið nálægt 64 ára þegar ég man fyrst eftir þeim? Þá voru þeir allra karla elstir. Eða allt að því. Ég held að eini maðurinn sem ég man glöggt eftir og fannst vera enn eldri hafi verið Júlli á Flugumýri. En hann var líka með grátt alskegg og söng Sjipp ohoj þegar hann var fullur.

64 ára aldurinn var semsagt óhugnanlega langt í burtu. Líka þegar ég var um tvítugt, þá fannst mér til dæmis skelfilegt að hugsa til þess að ég yrði 43 ára - fjörutíuogþriggja ára - um aldamótin. Að lifa eitthvað að ráði fram á 21. öldina var fáránleg tilhugsun. Hope to die before I get old og allt það.

Reyndar var það ekki fyrr en ég gerði mér almennilega grein fyrir þeirri staðreynd að ég yrði líklega einhverntíma gömul - eða allavega miðaldra - sem ég sá að ég þyrfti að taka rækilega til í lífi mínu. En ég hef samt aldrei verið að velta mikið vöngum yfir framtíðinni.

Ég ætla samt að gefa eina yfirlýsingu hér. Ég stefni á að vera lifandi þegar ég verð 64 ára. (Já, ég veit, það liggur í hlutarins eðli ...).

Svo má skjóta á mig að vild ef það mistekst.