Ég heyrði á tal einhverra starfssystra minna hér frammi á gangi á dögunum, þær voru að kíkja inn á skrifstofuna hjá Reyni Trausta, sem er fluttur hérna inn við hliðina á mér og byrjaði á að mála einn vegginn fagurlega appelsínugulan. Eitthvað fannst þeim liturinn glannalegur og einhver þeirra velti því fyrir sér hvernig færi með geðheilsu þess fólks sem væri lengi návistum við svona lit.

Þær eru nefnilega eitthvað litfælnar, sumar. Einhverntíma í kaffinu man ég að var verið að lýsa íbúð sem var máluð í ýmsum sterkum litum og velta fyrir sér geðheilbrigði þeirra sem þar byggju. Ég sagði ekkert, enda hefði þetta sem best getað verið lýsing á minni eigin íbúð á þeim tíma. (Og mér finnst appelsínuguli liturinn hjá Reyni svo flottur að sjálf hefði ég varla getað takmarkað mig við einn vegg.)

Annars veit ég ekki hvað mætti segja um geðheilsu mína samkvæmt þessu, ef litið er á klæðaburðinn. Í dag er ég nefnilega í rauðum (eða eiginlega appelsínurauðum) buxum, peysu með bleiku, límónugrænu og túrkisbláu mynstri og þar utan yfir í monsterspeysunni minni, sem er í túrkisbláum og mintugrænum litbrigðum. Svo kom ég í karrígulri úlpu í vinnuna. Húfan mín er samt bara ljósdrappleit; ég á mun litskrúðugri höfuðföt heima.

Ég gerði smákönnun áðan, labbaði einn hring um húsnæðið og rakst ekki á nokkurn einasta mann sem var klæddur í aðra liti en svart, dökkbrúnt, grátt, gallabuxnablátt, hvítt eða ljósdrappleit. Jú, ókei, ég sker mig dálítið úr. Jú, ókei, ég er aðalfurðufuglinn á staðnum ...

Mér finnst samt óþarfi að vera alltaf að setja samasemmerki á milli litagleði og geðveilu.