Einhvern tíma þegar ég má vera að ætla ég að gera rannsókn á ,,fölskum" eða ,,sviknum" mat. Þá er ég ekki að meina svona japanskan plastmat eða eitthvað svoleiðis, heldur rétti sem heita nöfnum sem beinlínis gefa til kynna að verið sé að líkja eftir einhverju öðru - eða ekki.

Falskur eða svikinn héri er náttúrlega dæmi sem flestir kannast við og það má svosem vera að upphaflega hafi verið reynt að láta farsið hafa lögun sem minnir á héra. Kannski. Í bólivískri matreiðslubók sem ég er að fletta er uppskrift að falskri kanínu, sem er bara steiktar nautakjötssneiðar í raspi með tómötum og baunum og minnir ekki vitund á kanínu. Beinlausir fuglar eru til víða um Evrópu undir ýmsum nöfnum og stundum er sagt í uppskriftum að lögunin á vefjunum eigi helst að minna á smáfugla - yeah, right.

Svo er ég hér með Nýju matreiðslubókina frá 1954; þar er uppskrift að gervihéra (venjulegur falskur héri) og gervigæs (ekkert ósvipuð en þó eru sett epli og sveskjur í miðjuna á farshleifnum) og svo líka gerviönd, en það er nautalund sem er skorin í sundur eftir endilöngu, barin með hamri, fyllt með eplum og sveskjum, saumuð saman og steikt og soðin ,,eins og hryggvöðvi af svíni". Sem segir nú ekki mikið þar sem í uppskriftinni að hryggvöðva af svíni stendur bara ,,brúnið kjötið og sjóðið".

Hvað sem því líður, þá hefði ég nú ekki látið nýsjálensku nautalundina mína sæta þessari meðferð. Hún var bara fín sem lund og þurfti ekkert að þykjast vera önd.