Ég var að verða ellefu ára þegar ég byrjaði í skóla. Verkfræðingurinn systir mín var níu og hálfs og prófessorinn bróðir minn tólf og hálfs. Mamma sá um að kenna okkur heima og gerði það svo vel að þegar við byrjuðum formlega skólagöngu á Sauðárkróki, í desember 1967, þá dúxuðum við öll hvert í sínum árgangi, strax á fyrstu prófum. Þetta gerði hún samhliða mjög erfiðum húsmóðurstöfum á stóru og þungu sveitaheimili, á afskekktum bæ þar sem ekki var einu sinni heitt vatn í krönum, hvað þá önnur þægindi. Hún kenndi okkur að lesa dönsku þegar við vorum á aldrinum 5-7 ára af því að hún mátti ekki vera að því að þýða Andrés Önd fyrir okkur.

Oft finnst mér að hún sé eini kennarinn sem hefur kennt mér nokkurn skapaðan hlut.

Nei, ég er ekki að lýsa skoðunum mínum á kennarastéttinni, kennaraverkfallinu eða aðgerðum kennara í morgun með þessu. Ég er bara að lýsa skoðun minni á móður minni.