Ég veit ekki alveg hvers vegna en ég stilli alltaf á BBC Prime á þessum degi (Remembrance Sunday) þótt ég horfi kannski ekki af athygli á alla útsendinguna frá minningarathöfninni. Kannski finnst mér þörf á að rifja upp öðru hverju að stríð eru ekki háð af vélmennum.

Það var samt allt annað í fyrra, þegar ég var á staðnum, og satt að segja býsna áhrifamikið þótt ég væri ekki að minnast neins sem ég hef misst. Aðrir í kringum mig voru greinilega að gera það, eins og ég sagði frá (neðst í færslunni). Þegar ég horfi á þetta í sjónvarpinu núna dettur mér helst í hug ung afgönsk stúlka sem á Íslandi fékk eftirmælin ,,shit happens".

Ég skil reyndar ekki áletrunina á minnismerkinu í Whitehall: The Glorious Dead. Það er ekkert ,,glorious" við að falla í stríði. Ég er ekki mikið fyrir hersýningar en það var merkilegt að sjá alla gömlu hermennina sem mættu, þótt ekki væru allir eins gamlir og þessir hér.

Mér fannst samt ennþá áhrifameira að sjá litlu minningargarðana þarna rétt hjá, þar sem fólk getur stungið niður krossi fyrir hvern sem það vill minnast - maður horfir á alla þessa krossa og áttar sig allt í einu á því hvað hver og einn táknar og hvaða tilfinningar eru bundnar þeim.