Mér tókst að ganga á glervegg í gær. Til allrar hamingju var ég ekki á mikilli ferð og hvorki ég né veggurinn biðu varanlegt tjón en ég var örlítið aum í nefinu í nokkrar mínútur. Það er til merkis um aukinn þroska efnafræðistúdentsins, sem var samferða mér, að honum tókst að stilla sig um að hlæja þar til við vorum komin úr heyrnarfæri við aðra áhorfendur að óhappinu. Þá sprakk hann líka (og við reyndar bæði). Þetta hefði honum ekki tekist fyrir fáum árum.

Annars sá ég mun skemmtilegra óhapp á Eurosport áðan þegar ég var að flakka á milli sjónvarpsrása. Þar stóð yfir skíðastökkskeppni og einn keppandinn missti jafnvægið um leið og hann fór af stað og rann á rassinum niður allan pallinn. Það var frekar fyndin sjón.