Mér tókst að skera mig í puttann áðan þegar ég var að útbúa samlokur í hádegismatinn handa okkur Gestgjafafraukunum (kjallarabollur, skinka, hráskinka, kirsiberjatómatar, sveppir, brie-ostur, sett í mínútugrillið þar til bollurnar eru stökkar). Annars gerist það ótrúlega sjaldan að ég slasi mig við matargerðina. Allavega eru hendurnar á mér ekki eins og Anthony Bourdain lýsir sínum höndum í lokakafla Kitchen Confidential: ,,At the base of my right forefinger is an inch-and-a-half diagonal callus, yellowish-brown in color, where the heels of all the knives I've ever owned have rested, the skin softened by constant immersions in water. I'm proud of this one. It distinguishes me immediately as a cook ..." Svo heldur hann áfram, lýsir því hvernig litli fingur hægri handar er vanskapaður eftir áralangar béarnaise- og hollandaisesósuþeytingar; lýsir örum eftir bruna, afskornum fingurgómi, löngu, óreglulegu öri eftir niðursuðudósarlok í lófanum, örum eftir ostruhníf, hnúum vinstri handar sem hafa svo oft orðið fyrir hnífsblaðinu þegar grænmeti er saxað í flýti að þeir eru þaktir þykku siggi ...

En ég er ekki kokkur og held að ég sé ekki með eitt einasta ör á höndunum. Ekki tengt matargerð allavega. Hins vegar hef ég ekkert sérstaklega verið að stúdera hendurnar á íslenskum kokkum og veit ekki hvort þeir eru eins illa farnir og Bourdain -eða búast við að verða það eftir tæp þrjátíu ár í bransanum. Hvað haldið þið, strákar? getið þið tekið undir með honum þegar hann segir: ,,I don't know who said that every man, at fifty, gets the face they deserve, but I certainly got the hands I deserve."