Staðsetning í tilverunni

Ég hef verið að lesa það að undanförnu að jólagjöfin í ár sé GPS-staðsetningartæki.

Það er allavega jólagjöf sem mig vantar ekki. Ég veit eiginlega alltaf nákvæmlega hvar ég er staðsett í tilverunni og ef svo vill til að ég sé ekki klár á því smástund greiðist vanalega úr því af sjálfu sér. (Þótt mér takist reyndar alltaf og ævinlega að villast þegar ég nálgast Seven Dials í London, en það er annað mál.)

Ég man reyndar einu sinni eftir að hafa týnst á ævinni - eða það er að segja, ég var alls ekki týnd, ég vissi alveg nákvæmlega hvar ég var allan tímann en aðrir vissu það víst ekki og það var búið að leita töluvert að mér. Ég var fimm ára og fór í langa morgungöngu í yndislegu vorveðri. Man enn hvað mér leið vel þennan morgun og fannst ég vera alein í heiminum. En þegar ég kom heim og kom upp úr dúrnum að ég hafði hvorki hrapað í Gilið né drukknað í Dalsá, þá var ég rassskellt.

Staðsetningartæki hefði hvorki komið mér né öðrum að gagni í þessu tilviki. Og ég rata nú nokkurn veginn í 101 og á sjaldan erindi út fyrir það hverfi. Þegar það gerist lendi ég venjulega í Kópavogi og ég held að ekkert GPS-tæki geti komið í veg fyrir það. En það bjargast alltaf; strætóarnir sem fara í Kópavog enda alltaf í mannabyggðum fyrir rest.

Það liggur við að ég hefði meira með fótanuddtæki að gera.