Kenjakrakkar

Hún dóttir mín hringdi áðan til að spyrja hvort Sigrún Eldjárn hefði einhverntíma séð Sauðargæruna. Ekki veit ég nú til þess en hitt er víst að einn strákurinn í bókinni Tíu litlir kenjakrakkar (sjá auglýsingu aftarlega í Fréttablaðinu í dag) er ljóshærður, krullaður, rjóður í kinnum og með gleraugu - og í grænröndóttri peysu og grænum Converse-skóm, alveg eins og drengurinn á. Og sama skelmisglottið.

Við hliðina á honum er rauðhærð og freknótt stelpa, nokkru stærri. En hún er reyndar ekki mjög lík systur hans - og þó.

Þess má annars geta að þegar téður drengur kom hér í mat í fyrrakvöld náði hann að segja ,,hæ, amma mín" áður en hann spurði ,,hvar eru gjafirnar mínar?" sem hann vissi að amma hans hefði keypt í útlandinu. Það er alltaf visst þroskamerki á börnum.

Ég gaf honum sjóræningjalitakassa. Og ég er nokkuð viss um að ef hann hefði verið stelpa hefði hann fengið prinsessulitakassa. Hann er þannig. (Systir hans hefði aftur á móti sennilega fengið sjóræningjaliti líka ef hún væri sex ára - hún er þannig.) Í staðinn fékk hún meðal annars kakókönnu og disk sem á kassakvittuninni var kallað Torture set. Ég er þannig amma.