Örið mitt

Í lokakafla Kitchen Confidential eftir Tony Bourdain skoðar hann meðal annars hendurnar á sér og rifjar upp hvar og hvernig hann fékk hvert einasta ör (og þau eru mörg). Ég er ekki kokkur, enda er ég ekki með eitt einasta smáör á höndunum. Reyndar er ég næstum alveg laus við öll ör; enginn keisaraskurður, ég fæddi mín börn með harmkvælaaðferðinni; enginn botnlangaskurður, minn botnlangi er enn á sínum stað þrátt fyrir allt sem ég hef látið ofan í mig um dagana. Ef ég hefði látið Dúddu gull stinga göt á eyrnasneplana á mér með stoppunál eins og sumar stelpur á Króknum gerðu væri ég trúlega með ör þar en ég hef aldrei látið gata á mér eyrun.

Ég er hugsanlega með ör neðan á ilinni af því að það þurfti einu sinni að skera í hana en ég hef þó ekki tekið sérstaklega eftir því. Eina örið sem ég veit til að ég sé með (fyrir utan bólusetningarör á hægra lærinu) er lítið, hvítt og þykkt en lítið áberandi ör rétt ofan við vinstra hnéð.

Þetta ör er rúmlega fjörutíu ára gamalt. Ætli ég hafi ekki verið átta eða níu ára? Allavega var þetta seint um haust, þá komu þeir Jósi og Böddi, sem ráku Fiskbúð Jósa og Bödda á Siglufirði, og keyptu þrjár eða fjórar gamlar og seigar stóðmerar og sennilega líka tvö eða þrjú folöld, sem var svo slátrað á Réttarhúsgrundinni. Mér var bannað að vera viðstödd rétt á meðan blóðið var að renna svo að ég laumaðist upp á fjárhúsþak; fjárhúsið var með burstum og ég faldi mig á milli burstanna til að geta gægst yfir mæninn og fylgst með öllu saman.

Þegar búið var að slátra öllum hrossunum og farið að flá þau og fara innan í þau var mér óhætt að skreiðast ofan af þakinu og fara að sniglast í kringum heimamenn og gesti sem voru að gera að hrossunum. Ég fékk þó ekki að taka neinn þátt í þessu og fannst það súrt í brotið. Þá sá ég að búið var að henda nokkrum hrossalöppum í hrúgu, enda voru þær ekki nýttar. Ég vissi að enginn segði neitt við því þótt ég hirti lappirnar til fláningar en vandinn var að til slíkra verka fékk ég yfirleitt lánaðan vasahníf hjá afa eða öðrumhvorum bræðra hans en nú voru þeir í notkun. Ég hljóp því heim, laumaðist í hnífaskúffuna í eldhúsinu, tók annan tveggja búrhnífa sem þar voru og fór með hann upp á fjárhúsþak ásamt nokkrum hrossalöppum og tók til við fláninguna. Hún gekk bara nokkuð vel, enda ekki reynslulaus manneskja á ferðinni. En hnífurinn fór ekkert sérlega vel í hendi og áður en varði hrökk hann af hrosslegg og stakkst í fót fláningarmanneskjunnar.

Ég held að ég hafi haft meiri áhyggjur af skömmunum sem ég hélt að ég fengi fyrir að skemma buxurnar en svöðusárinu, enda var það satt að segja hvorki mjög djúpt né stórt um sig og blæddi ekkert sérstaklega mikið úr því. Þó sá ég strax að ekki mundi þýða að reyna að fela það og hökti því heim og játaði syndir mínar. Reyndar minnir mig að ég hafi fengið furðu litlar skammir. Mamma þvoði sárið og setti plástur á það. Tók af mér búrhnífinn en ég man ekki hvort ég var látin skipta um buxur. Svo rölti ég aftur upp að fjárhúsi. Þá voru fláningsmennirnir að ljúka verkinu, ég gat kríað lán á vasahníf út úr Stebba frænda og settist aftur upp á fjárhús og hélt áfram að flá lappir.

Þótt sárið væri ekki stórt fékk ég ör sem enn sést. Kannski vegna þess að sárið var á stað sem töluvert mæðir á svo að sárbarmarnir göptu dálítið og þannig greri sárið. Svo má vera að ég hafi fengið einhverja sýkingu í þetta þótt ég muni það ekki. Eins gott að fjandans merarnar voru ekki með miltisbrand eða eitthvað slíkt.

En ég vona að Siglfirðingum hafi orðið gott af ketinu.