Pollyanna og buxnaþvottur

Pollýanna hefur aldrei verið ein af mínum uppáhaldsbókum og ég mætti meira að segja einu sinni í útvarpsviðtal hjá Gurrí sérstaklega til þess að tala illa um Pollýönnu. (Nokkru seinna mætti ég í sama þátt til að tala vel um Kapítólu. Það er önnur saga.)

Þrátt fyrir þetta á ég til að vera töluvert mikil Pollýanna í mér. Þetta sannaðist til dæmis rækilega í gærkvöldi, þegar ég varð þess allt í einu vör að það var komið gat á buxurnar sem ég var í, á innanvert hægra lærið. Þegar ég skoðaði málið betur sá ég að þetta gat var ekki möguleiki að laga, enda buxurnar svo slitnar þarna á bletti að við lá að mætti lesa í gegnum tauið.

-Jæja, það var ágætt, tautaði ég. -Þá get ég hent þeim og slepp við að koma þeim í þvott.

Þess skal getið að þvottavélin mín stendur ótengd frammi á gangi og hefur gert í hálfan mánuð eða meira. Og þar verður hún væntanlega þar til ég flyt. Þannig að það er vesen fyrir mig að þvo þessa dagana þótt ég eigi að vísu aðgang að þvottavél hjá gagnlega barninu inni í Ásgarði.

Þetta var nú samt líklega með því Pollýönnulegra sem ég hef sagt.