Ég bað þau í Húsagagnahöllinni að senda ekki nýja stofuborðið mitt til mín fyrr en eftir klukkan sex; það væri ekki víst að ég yrði komin heim fyrr. Þau virðast hafa tekið heldur betur mark á því, allavega bólar ekkert á borðinu enn.

Sem væri allt í lagi nema ég ætlaði að nota tímann áður en þátturinn um Cary Grant byrjar til að fara í bað. Ég legg ekki í að fara í bað ef sendibílstjórinn skyldi nú birtast með stofuborðið - ég á svosem ekki von á honum úr þessu en maður veit aldrei - og ég yrði að spretta upp úr baðkerinu holdvot og berrössuð til að taka við því. Passar ekki við ímynd mína sem virðuleg miðaldra húsmóðir.

Það voru nú kostir við að hafa soninn búandi heima. Ég hefði allavega getað farið áhyggjulaus í bað og látið hann sjá um að díla við sendibílstjórann. Ef hann skyldi koma.