Dóttursonur minn sagði mér sögu áðan. Hún var allsvakaleg eins og sögurnar hans eru gjarna:

Sauðargæran: -Það var einu sinni vond skjaldbaka og hún át flugu, hún át margar flugur, og líka litla krókódíla. Og svo kom veiðimaður og hann var með byssu og hann skaut skjaldbökuna.

Amman: -Eitthvað er þetta nú kunnuglegt.

Sauðargæran: -Hann skaut hausinn á henni og hann datt af. Og svo klifraði hann upp í kletta, rosa hátt, og svo datt hann niður í sjóinn. Og byssan hans datt líka.

Amman: -Drukknaði hann?

Sauðargæran: -Nei, hann dó bara. Og svo kom stór krókódíll og át hann í einum bita. Og svo kom stór hákarl og hann át byssuna.

Amman: -Er sagan þá búin?

Sauðargæran: -Svo kom stór hvalur og hann át krókódílinn og líka hákarlinn. En svo komu hermenn í hermannabát og þeir skutu hvalinn.

Amman: -Það eru alltaf frekar fáir sem lifa þessar sögur þínar af.

Sauðargæran (lætur sem hann heyri þetta ekki): -Svo skáru hermennirnir í hermannabátnum gat á magann á hvalnum og náðu í krókódílinn og líka hákarlinn. Og þeir skáru gat á magann á krókódílnum og náðu í veiðimanninn.

Amman: -En hann var dáinn.

Sauðargæran: -Já, þeir átu hann.

Amman: -Veiðimanninn???

Sauðargæran: -Já.

Móðirin: -Voru þetta þá mannætuhermenn?

Sauðargæran: -Já. Mannætuhermenn. Nú er sagan búin.