Kannist þið ekki við að fá allt í einu eitthvað á heilann næstum eða alveg upp úr þurru, textabrot, málshátt, ljóðlínur eða eitthvað slíkt, þannig að það rifjast stöðugt upp aftur og aftur en þið vitið ekki af hverju? Kannski tengist það eitthvað Ólympíuleikunum að þessar línur koma alltaf aftur og aftur í hugann þessa dagana. Ég veit það svosem ekki en ég hef reyndar alltaf hrifist dálítið af sögunni um Leonídes og æðrulausu Spartverjana hans 300 gegn öllum persneska hernum:

The King with half the East at heel is marched from lands of morning;
Their fighters drink the rivers up, their shafts benight the air,
And he that stands will die for nought, and home there's no returning.
The Spartans on the sea-wet rock sat down and combed their hair.

Þetta er flott. Eða eiginlega er það bara síðasta línan sem er virkilega flott. Og ég hef alltaf haldið upp á Housman.

Hmm, ég er í ljóðaskapi í dag. Það er nú ekki algengt.