Það eru þvílík hlýindi hér fyrir norðan að ef sæi meira til sólar væri maður að leka niður af hita. Ég er nú samt að hugsa um að fara suður á morgun, enda þarf ég að baka eitthvað fyrir tveggja ára afmælisveislu Sauðargærunnar, sem á að halda á laugardaginn. Æi, og skila af mér einhverjum verkefnum sem er þrátt fyrir allt líklegra að ég vinni fyrir sunnan en hér. Ég dett alltaf í nostalgíu þegar ég kem hingað og fer að haga mér eins og ég gerði fyrir þrjátíu árum. Þar með talið að hreyfa mig ekki fyrir leti og ganga sokkalaus hvernig sem viðrar. (Hvorttveggja getur svosem gerst fyrir sunnan líka en ekki þó í sama mæli.)

Allavega verð ég ekki hér um helgina, þótt það kosti að ég missi bæði af Miðaldamönnum á síldarævintýrinu á Siglufirði og Brimkló á kántrítónleikum á Skagaströnd. Reyndar er ég ekki viss um að ég hafi farið nokkurn skapaðan hlut um verslunarmannahelgi síðan ég flakkaði á milli norðlenskra útihátíða '73 (úbbs, svakalega er langt síðan) með Yngva Stefáns og Tóta töfrahippa, og bar sex hóffjaðraarmbönd á hvorum handlegg. Tóti framleiddi armböndin, Yngvi seldi og ég var sýningastúlkan - eina skiptið sem ég hef verið í því hlutverki.

Þetta var góður bissniss: Einn pakki af hóffjöðrum kostaði 300 krónur, úr honum mátti gera 60 armbönd, hvert armband var selt á 300 krónur. Það þýðir að úr hóffjaðrapakkanum urðu 18.000 krónur. Það voru nákvæmlega mánaðarlaun skrifstofustúlku í sumarafleysingum hjá Kaupfélagi Skagfirðinga þetta sumar (ég veit allt um það. Mánaðarlaun skrifstofudrengja voru allnokkru hærri, sama þótt það lenti á skrifstofustúlkunni að leiðrétta villurnar eftir þá).

En þetta var á berfætta tímabilinu í ævi minni. Það er löngu liðið. Nema kannski þegar ég kem hingað heim.