Það er orðin þvílík fjölgun í lasagnevinafélagi fjölskyldunnar að héðan í frá kemst ég örugglega ekki hjá því að elda það mánaðarlega. Gagnlega barnið er sú eina sem er ekkert sérlega hrifin, hinir háma það í sig eins og - tja, eins og hungraðir úlfar í æti? Sérstaklega Sauðargæran, sem gaddaði í sig lasagne þar til hann stóð á blístri og lá stundum svo mikið á að hann reyndi að koma meiru upp í sig þótt munnurinn væri troðfullur fyrir.

Reyndar kom Eldfjallið ekki nema einum skammti niður og var mjög döpur yfir því, þar sem hún hafði sérstaklega beðið mig um að elda lasagne og hafði hlakkað mikið til. En svo hafði hún farið í afmælisveislu hjá páfagauki í dag og borðað svo mikið af kökum að matarlystin var ekki mikil. Hún hresstist þó þegar hún fékk það litla sem eftir var af lasagneinu með sér heim í nesti, efnafræðistúdentinum til sárra vonbrigða, því hann hafði hugsað sér gott til glóðarinnar (reyndar hafði verið meiningin að elda svo mikið að hann hefði afgang að borða á morgun, en þótt lasagneið fyllti stærsta eldfasta fatið mitt og annað til dugði það ekki, þetta eru svoddan átvögl í kringum mig).

Ég gleymdi að spyrja hvað páfagaukurinn hefði orðið gamall en hann hafði víst fengið afmælisgjafir og alles. Þar sem mér finnst alltaf sjálfsagt að nota öll tilefni sem gefast til veisluhalda þótti mér þetta afmælishald hið besta mál; reyndar man ég að við héldum á sínum tíma upp á eins árs afmæli kanínunnar sem Eldfjallið átti; á þeim tíma bjó hún inni á baði, var frekar krúttleg og hreiðraði gjarna um sig í óhreinatauskörfunni (kanínan alltsvo, ekki Eldfjallið). Seinna breyttist hún í brjáluðu kanínuna á svölunum og þá var ekki haldið upp á afmælið hennar.