Einu sinni - og það eru ótrúlega fá ár síðan - öfunduðu allir þessa örfáu sem áttu GSM-síma.

Núna heyrist mér að allir séu farnir að öfunda mig og þessa örfáu hina sem ekki eiga GSM-síma. Þar með er maður (skilst mér) að senda frá sér steitment: Hah, ég þarf ekki á svoleiðis tæki að halda. Maður þarf semsagt bara að bíða og sætta sig við það í smátíma að vera gamaldags og hallærislegur, þá verður maður trendí og flott.

Sannleikurinn er reyndar sá að ég var einu sinni með gemsa í láni í tvo eða þrjá mánuði en gafst upp vegna þess að:

a) ég gleymdi honum alltaf heima
b) ef ég mundi eftir símanum gleymdi ég að kveikja á honum
c) ef ég mundi eftir að kveikja hafði ég gleymt að hlaða hann
d) ef ég hafði nú munað eftir þessu öllu, þá tók ég ekki eftir því þótt hann hringdi þótt ég væri með hann í vasanum (þetta kom í alvöru fyrir mig).

Þannig að ég ákvað að vera bara öðruvísi. Núna kemur það æ oftar fyrir að ég sit til borðs eða í bíl með tveimur eða þremur manneskjum sem allar eru að tala í síma og ég sit og góni út í loftið af því að ég hef engan að tala við. Það er semsagt ekki rétt sem Mark Steel sagði eftir Íslandsheimsóknina, að mannfjöldinn á Íslandi hlyti að vera slétt tala af því að Íslendingar væru alltaf að tala hverjir við aðra í gemsana sína, tveir og tveir. Þvert á móti. Þeir eru oddatala og ég er þessi staki.