Eldfjallið fær að gista í nótt af því að það er enginn skóli á morgun og núna situr hún og spilar Matador við sjálfa sig af því að enginn annar nennir því. Ég er góð amma en ekki svo góð að ég ætli að fara að eyða kvöldinu í tveggja manna Matador. Að vísu er ég hálfgerður þátttakandi í spilinu því ég þarf alltaf að vera að útskýra reglurnar og reikna hvað hún á að gefa sjálfri sér mikið til baka. Einkum vefst það fyrir barninu að skilja að núllin fyrir aftan kommu (reyndar punkt á Matadorspjöldunum, ég hafði aldrei tekið eftir því fyrr) á ekki að taka með. Hún hefur auðvitað enga reynslu af aurum (hvenær voru þeir aftur lagðir niður? er búið að gera það formlega?) og ég er ekki viss um að hún skilji alveg konseptið. Allavega er hún iðulega komin á fremsta hlunn með að láta A borga B átján þúsund í leigu fyrir Túngötu með engu húsi, í staðinn fyrir hundrað og áttatíu krónur. Eða eitthvað.

Minnir mig á að þegar myntbreytingin varð, um áramótin 1980-81, þá var ég kasólétt og það var eitt helsta umhugsunarefni gagnlega barnsins að aumingja Franz litli (eins og efnafræðistúdentinn var kallaður í móðurkviði vegna mikilla sparktilþrifa, mig minnir að Eggert Þór hafi gefið honum það vinnuheiti - einhver úr Þursaflokknum var það allavega) - sem sagt, að aumingja Franz fengi aldrei nokkurn tíma að sjá gömlu peningana. Þetta fannst henni hræðileg tilhugsun.