Það var gaman að hitta allan þennan fjölda af ættingjum og gömlum kunningjum þótt tilefnið væri auðvitað ekki gleðilegt. En það er nú einu sinni þannig að margt af því fólki sem stóð mér nærri í uppvextinum hitti ég nú orðið fyrst og fremst við jarðarfarir. Þær verða sjálfsagt ófáar næstu árin, ég á svo mikið af öldruðum ættingjum. Og ekkert um það að segja. Nema að fyrir norðan var ég að skoða mynd sem tekin var á sjötugsafmæli ömmu minnar fyrir fjörutíu árum, á sólríkum júlídegi fyrir sunnan íbúðarhúsið í Eyhildarholti; þar eru afi minn og amma með börnin sín ellefu, tengdabörnin og öll barnabörn sem þá voru fædd, sjálfsagt hátt í þrjátíu. Og það rann allt í einu upp fyrir mér að núna er ég orðin eldri en allt þetta fólk var þá, nema auðvitað amma og afi. Og mér fannst það svo gamalt þá ... Samt eru næstum allir lifandi enn, nema þrír föðurbræður mínir.

Skrítið annars hvað maður lítur myndir ólíkum augum með tímanum. Ég rakst til dæmis á passamyndir sem teknar voru af mér þegar ég fékk fyrsta nafnskírteinið, tólf ára gömul. Ein þessara mynda fannst mér þá alveg skelfilega vond og ljót og ég ætlaði að henda henni en mamma hirti hana og bjargaði henni. Hún hefur svosem ekkert verið höfð til sýnis. En núna finnst mér þetta besta myndin sem til er af mér frá þessum árum og ég er mjög fegin því að henni skuli hafa verið bjargað frá tortímingu.