Skúringar, kálbögglar og kaffi

Þegar ég var sem verst í hnénu um daginn réði ég mér skúringakonu því að ég treysti mér enganveginn til að skúra svona á mig komin.

Þegar hún var búin að koma einu sinni snarbatnaði mér eins og ég sagði frá í fyrradag. En þá var ég búin að sjá hvað það er gott að hafa svoleiðis þannig að ég sagði henni að halda áfram. Hún kom semsagt áðan, fór með mér í bæinn, skúraði svo og svo borðuðum við saman kálböggla samkvæmt sérstakri ósk hennar.

Þetta er alltsvo Boltastelpan, sem ætlar að létta skúringunum af ömmu sinni gegn hóflegri greiðslu á næstunni. Og kannski kálbögglum af og til. Það þykir henni nefnilega einkar góður matur en hún er ein um þá skoðun heima hjá sér svo að eina vonin er að semja við bóngóða ömmu.

Við litum inn á Te og kaffi á Laugaveginum, þar sem einkasonurinn var að vinna við kaffidrykkjagerð. Hann bauð okkur að smakka einhvern drykk sem hann hafði gert samkvæmt sérpöntun fyrr um daginn. Man ekki alveg hvað það var en ,,soja" kom fyrir í nafninu. Ekki kunnum við að meta samsetninginn. Ég sagði Boltastelpunni að þetta minnti mig á bragðið af límmiðum sem voru til í minni bernsku og voru ekki sjálflímandi (enda sennilega ekki búið að finna upp sjálflímandi þá), heldur þurfti maður að sleikja þá eins og frímerki.

-Hvernig geturðu eiginlega munað bragð svona lengi? spurði hún.

-Sumt er svo vont að það þarf meira en fjörutíuogeitthvað ár til að gleyma því, svaraði ég. Og það er rétt. Mæli ekkert sérstaklega með þessum drykk.

En drengurinn bar sig nokkuð fagmannlega við flottu kaffivélina á Te og kaffi. Mér skilst að páfinn eigi alveg eins. Ég vona að hann sé með lipran kaffibarþjón. Ef ekki, þá getur einkasonurinn örugglega bætt við sig vinnu.