Af því að ég er að fara til London í fyrramálið, þá rifjaðist upp fyrir mér áðan þegar ég fór þangað fyrir nokkrum árum að hitta Alan vin minn í fyrsta skipti. Við vorum þá búin að skrifast á um tíma og það endaði með því að hann bauð mér að koma til London að heimsækja þau hjónin. Hann kom að sækja mig á Heathrow. Ég hafði aldrei séð hann, ekki einu sinni á mynd; vissi hvað hann var gamall en annað ekki. Ég fór að skima í kringum mig þegar ég gekk í gegnum komuhliðið en sá engan fyrst í stað. Svo kom ég auga á pappírsblað með nafninu mínu, sem haldið var á lofti, og þarna var Alan kominn. Mér leist satt að segja ekki meira en svo á fyrst í stað. Þetta var lágvaxinn karl á áttræðisaldri, svo hokinn í baki að hann var nánast með herðakistil, með úlfgrátt, hálfsítt og tjásulegt hár og luralegan hattkúf á höfði. Hann var klæddur í rauðköflóttan jakka úr þunnu efni sem hafði greinilega átt betri daga (en kannski ekki mikið) og mun hafa verið keyptur á flóamarkaði. Og svo hélt hann á tveimur plast-innkaupatöskum af því tagi sem kannski voru í tísku hjá breskum húsmæðrum á sjöunda áratugnum, annarri skærappelsínugulri, hinni bleikrósóttri (minnir mig). Hann var með snærisarmbönd um báða úlnliði (ég á að vita hvað þau tákna en man það ekki í svipinn) og um hálsinn hafði hann litla medalíu í löngu bandi, hún minnti helst á kraftaverkamedalíurnar sem kaþólskir trúboðar dreifðu gjarna hér áður fyrr og gera kannski enn. En þetta hafði æðsti leiðtogi búddista í Laos hengt um hálsinn á Alan um 1970, þegar hann var sendiherra Breta þar í landi.

Ég vissi ekki hvað ég átti að halda og eitt andartak hvarflaði að mér að gefa mig bara hreint ekki fram við þennan mann. En til allrar hamingju sá ég mig um hönd og átti yndislega viku með Alan og hans fólki. Fékk að gista á vinnustofu hans, sem var lítil íbúð við King's Road, innan um fjögur þúsund matreiðslubækur og alls kyns undarlega muni sem Alan hafði safnað að sér, fyrst þegar hann var í utanríkisþjónustunni og var sendur út um allt og seinna þegar hann var hættur þar og hafði snúið sér alfarið að matarskrifum og ferðaðist víða til að afla sér heimilda. Japanska plast-spaghettíommelettan er mér til dæmis sérlega minnisstæð.

Það voru eiginlega tvær ástæður til þess, sagði Alan mér, að hann ákvað að skipta um karríer. Bæði var að kona hans og dætur voru farnar að kvarta yfir því að hann væri orðinn allt of ,,stuck up" og mikill kerfiskall - og svo hitt, að þegar hann var nýkominn heim frá Laos bauð einn af æðstu mönnum utanríkisþjónustunnar honum til hádegisverðar, þeirra erinda að ræða við hann hvert skyldi stefna; spáði honum miklum frama í utanríkisþjónustunni og kallaði hann ,,a splendid Whitehall warrior". Þá fannst Alan nóg komið og hann lagði fram uppsögn sína nokkrum dögum seinna.

Alltaf þegar ég heyri minnst á enskan sérvitring dettur mér Alan í hug.