Rétt áður en búast mátti við fyrstu gestum á Þorláksmessu áttaði ég mig á því að ég hafði gleymt að sjóða rauðkál sem ég hafði ætlað að bjóða upp á. Var að hugsa um að sleppa því, enda var svosem engin þörf á því, en ákvað samt að gera það af því að ég átti tvo stóra rauðkálshausa. Sem var eins gott, því að þegar ég hélt að kálið ætti að vera nærri tilbúið og ég ætlaði að fara að bæta trönuberjum út í reyndist það bara hálfsoðið og þegar betur var að gáð var enginn logi undir pottinum - gasið var búið. Ég gat klárað kálið í ofninum en ef ég hefði sleppt að sjóða það hefði ég ekki kveikt meira á gasinu fyrr en á aðfangadag og það hefði klárast þegar ég var að sjóða hangikjötið eftir hádegið og ég hefði líklega panikerað dálítið, a.m.k. ef ég hefði ekki náð í gagnlega barnið til að keyra mér á bensínstöð eftir nýjum kút.

Ég hef alltaf verið svolítið smeyk um að þetta gerist á versta tíma, annaðhvort þegar allt er lokað eins og um jólin eða þegar ég er á síðustu stundu að elda fyrir flott matarboð. Líklega verð ég að fara að gera eitthvað í þessu með varakútinn.