Núna eru allir að blogga um teiknimyndasögur, frægukalla sem þeir hafa hitt og biluð heimilistæki. Á ég að gera það líka?

Nja ... Uppþvottavélin mín hætti að bila um leið og ábyrgðin rann út, þveröfugt við öll önnur heimilistæki. Þar með lauk löngum og erfiðum samskiptum mínum við Raftækjaverslun Íslands. Og ekkert ,,vonandi" með það. Ég er búin að lýsa því yfir að ef eitthvert tæki frá því fyrirtæki tekur upp á að bila verður því bara hent, ég er búin að gefast upp á þjónustunni á þeim bæ. Punktur.

Efnafræðistúdentinn sér um teiknimyndasögudeildina. En naut þess að vísu vel hér áður að mamma hans vann hjá bókaútgáfu sem gaf út slíkar bókmenntir. Mín uppáhaldsteiknimyndafígúra fyrr og síðar verður Stebbi stælgæi og ferðalag hans um mannkyns- og Íslandssöguna. (Ein minning: Skarphéðinn drífur ekki yfir Markarfljót milli skara, fer á bólakaf og stingur svo hjálmskrýddum hausnum upp úr og urrar: Nú em ek argur.)

Frægukallar og kellingar. Bara útlenskir matreiðslubókahöfundar og svoleiðis sem enginn þekkir hvort sem er. Nigella á bók eftir mig en ég hitti hana aldrei. Svo gisti einu sinni sænskur alvörugreifi í gestaherberginu á Kárastígnum, sem er ekki lengur til (gestaherbergið, því var breytt í eldhús/borðstofu. Veit ekki með greifann). Þarna slær efnafræðistúdentinn mér við eins og víðar. Það gerðist allt í sömu vikunni að hann öskraði á Davíð Oddsson í dyrunum á Raggabúð, vafði sig utan um lappirnar á þáverandi menntamálaráðherra og var nærri búinn að fella hann, og ruddist með látum og offorsi inn á aðalfund Rithöfundasambandsins, Thor Vilhjálmssyni til mikillar skemmtunar en sumum öðrum fundarmönnum til ama. Þá var hann tveggja ára.

Eftir að vera búin að horfa á tilnefningar til bókmenntaverðlauna, og fletta fram og aftur í gegnum Bókatíðindin, og skoða bækur í Máli og menningu, þá er ég búin að komast að þeirri dapurlegu staðreynd að eina bókin sem mig langar að lesa í af öllum þeim innlendu og þýddu skáldverkum sem koma út í ár er Eitt lítið ævintýr lystugt af þremur riddurum, klámsaga og fjögur önnur misjafnlega siðlát ævintýri frá sautjándu öld.

Það er örugglega að koma út fullt af fínum skáldsögum, nýjar og áhugaverðar íslenskar bækur, athyglisverðar þýddar samtímasögur og klassískar heimsbókmenntir. Mig bara langar af einhverri ástæðu ekki til að lesa neina þeirra.

Mig langar samt dálítið að lesa bókina hennar Auðar um afa sinn. Miklu frekar en hina bókina um karlinn.

Alveg kannast ég við svona jólaflippara ... (jæja, kannski ekki alveg svona harða, en næstum því).

Dæmigerð saga af mér:

Fyrir mjög mörgum árum - mig minnir jafnvel að ég hafi enn verið gift kona og búið í Litla-Skerjafirði þegar þetta var - þá keypti ég mér krukku með teiknibólum. Mig vantaði ekkert sérstaklega teiknibólur en þetta var sæt krukka full af sætum marglitum teiknibólum og ég man að ég hugsaði ,,maður þarf alltaf að nota teiknibólur við og við, ég kaupi hana bara". Svo eignaðist ég teiknibólukrukkuna og hún var hilluskraut hjá mér um tíma og var svo sæt að ég tímdi aldrei að nota teiknibólurnar, enda þurfti ég svo sem ekkert á neinum teiknibólum að halda svo ég muni. Svo leið og beið og ég flutti oftar en einu sinni og alltaf flutti teiknibólukrukkan með. En ég þurfti aldrei að nota neinar teiknibólur. Eða ef ég þurfti einhverntíma að nota þær mundi ég ekkert eftir teiknibólukrukkunni þá stundina og notaði eitthvað annað í staðinn. Svo lenti teiknibólukrukkan Einhvers Staðar og ég gleymdi henni.

Þangað til í gær. Ég var að fara að festa upp jólaseríu og var eitthvað að vandræðast með hana. Þá mundi ég allt í einu eftir að ég á þessa forláta krukku fulla af sætum marglitum teiknibólum. Ídeal fyrir jólaseríur. Ég leitaði á öllum venjulegu Einhvers Stöðunum. Engin teiknibólukrukka. Nanna fer að hugsa. Hmmm. Dótakassarnir. Hún hlýtur að vera þar. Dótakassarnir eru nokkrir stórir gul- og svartflekkóttir pappakassar úr Ikea sem eru uppi á bókahillu í svefnherberginu. Í þá fer allt dótið sem ég veit ekkert hvað ég á að gera við og nota aldrei en tími ekki alveg að henda. Ekki strax allavega. Svo að ég sæki tröppu og príla upp og næ í dótakassana og fer í gegnum þá.

Fimmtán til tuttugu ára gamalt jólaföndur efnafræðistúdentsins og systur hans. Hálfkláruð útsaumsmynd sem aldrei verður lokið við af því að ég er búin að týna garninu. Nokkrir He-Man kallar. Bleikur varalitur sem fór mér aldrei og ég mundi ekki láta sjá mig dauða með núna. Matreiðslubók sem ég er búin að vera að leita að í tvö ár (hún hefur lent þarna óvart). Nokkrir ónýtir pennar. Slitið hálsmen sem ég ætla að gera við, einhverntíma. Afmæliskort frá þrítugsafmælinu mínu. Púsluspil sem vantar nokkra kubba í. Nokkur gömul ástarbréf (really!) Statív undan heimilstæki sem ég er löngu búin að henda. Fullt af dóti sem ég var búin að steingleyma að ég ætti.

En engin teiknibólukrukka.

Serían er komin upp með öðrum aðferðum. En ég er enn að pirra mig á teiknibólukrukkunni. Og það versta er að innst inni er ég sannfærð um að ég sé fyrir löngu búin að nota teiknibólurnar og brjóta krukkuna. Ég man bara alls ekkert eftir því. Í minningunni er bara þessi krúttlega krukka full af sætum marglitum teiknibólum. Forever young.

Er einhver sem veit hvar maður getur fundið jólasöguna um fátæku börnin í Koti, sem átu Kjartan bróður sinn?

Sko, ég sagði að það yrði drama í Bráðavaktinni í kvöld. Uppáhaldssenan mín var samt þessi:
Frank: "So you're gay, eh?"
Kerry: "Yeah, Frank, I'm gay, all right?"
Frank: "You know you are going to hell, right?"

Í næstu viku: Ofbeldi, háskalegar beyglur, og gamall kunningi birtist aftur á skjánum.

Dr. Gunni er með könnun þar sem maður getur athugað hvort maður sé venjulegur. Mín útkoma var: 10% - Vá, þú svakalega spes og hálfgert frík. Ég verð að segja að ég hafði ekki áttað mig á að ég væri svona mikill furðufugl. Börnin mín voru aftur á móti búin að sjá þetta fyrir löngu.

Hvað sem því líður, ég og Gurrí erum orðnar svo mikil seleb að við erum senterfold í nýjasta Séðu og Heyrðu. Ja, allavega erum við á miðri miðopnunni. Og stendur Snillingar undir. Ég tek það aftur sem ég sagði hér á dögunum að ég væri ekki metin að verðleikum á hinum tímaritunum. Séð og Heyrt veit allavega að ég er snillingur.

Mig langar til að vekja athygli á grein sem Sigríður Bríet Smáradóttir skrifar í Moggann í dag og heitir Hópnauðgun á Netinu. Mér finnst hún eiga erindi til allra sem eru að þvælast um netið sér til gamans. Ekki síst þeirra sem dunda sér við að setja inn myndir af fólki í misjöfnu ástandi og við misjafnar kringumstæður en líka til allra þeirra sem hafa einhvern tíma tekið þátt í að dreifa slíkum myndum með áframsendingum í tölvupósti eða á annan hátt. Það tekur svo stuttan tíma að eyðileggja mannorð fólks og brjóta það niður. Ég hugsa að flest okkar geti rifjað upp ýmislegt úr fortíðinni sem maður er afskaplega þakklátur fyrir að var ekki fest á filmu. Núna? Núna væri áreiðanlega einhver með stafræna myndavél á lofti og maður ætti á hættu að sjá öll sín mistök, asnastrik og fíflalæti á annarrihverri vefsíðu og í öðruhverju pósthólfi innan sólarhrings.

Rakst á þetta próf aftur og gerði aðra tilraun. Sama niðurstaða:

Your Inner Blonde is Anna Nicole Smith

Sexy at any size, but a little whacked in the head.


Some people say you're a golddigger, but we think you really loved that old guy.


That's scary!



Who's *Your* Inner Dumb Blonde? Click Here to Find Out!

More Great Quizzes from Quiz Diva

Það er allt svo jólaskreytt hér í vinnunni (nema hjá starfssystrum mínum á Gestgjafanum, sem eru með áramótaskreytingar) að það smitar út frá sér og ég verð sennilega að byrja að skreyta eitthvað smávegis heima. Eitt nýtt á dag, mér finnst það fín regla. Byrjaði reyndar tvöfalt á sunnudaginn því þá setti ég upp aðventukransinn sem er ekki krans og setti svo aðventuljósið út í glugga eftir að hafa leitað hátt og lágt að aukaperum, sem ég fann auðvitað þar sem þær áttu að vera og hafa verið síðustu fjöldamörg ár. Það var bara allt of augljós staður.

Þá var ég komin í svo mikið jólaskap að ég sauð hangikjöt í kvöldmatinn, skaust út í Krambúð eftir Ora grænum baunum og bætti meira að segja við malti og appelsíni samkvæmt sérstakri ósk efnafræðistúdentsins. Nennti samt ekki að búa til uppstúf, enda er fjölskyldusamþykkt fyrir því að matreiðslusnillingurinn búi ekki til gott uppstúf. Minn akkillesarhæll í matreiðslu.

Aftur á móti mótmæli ég því að ég kunni ekki að búa til fiskibollur. Ekki mér að kenna að drengurinn á tvær ömmur sem eru miklir fiskibollusnillingar, maður keppir ekkert við svoleiðis. Persónulega finnst mér mínar bollur betri en ég er í minnihluta. Það voru samt ekki þær sem hann borðaði sautján stykki af um árið (ég taldi) og tautaði svo á eftir að sér hefðu nú ekki fundist þær neitt sérstaklega góðar. Það voru Ora bollur úr dós.

Ég var að skoða lista yfir 100 merkustu Breta allra tíma, að dómi mörghundruð þúsund þátttakenda í skoðanakönnun hjá BBC í fyrra. Þetta er dálítið skrítinn listi, kannski ekkert sérkennilegri en efni standa til, en maður setur samt spurningamerki við það þegar gaur eins og Boy George lendir í 46. sæti (og David Beckham í 33. sæti) en brautryðjandi eins og Marie Stopes rétt kemst inn á listann í 100. sæti. Það væri gaman að sjá hve mörg af þessum nöfnum yrðu enn á listanum eftir 10 ár eða svo.

Æ, ég veit ekki. Hverjir ætli yrðu kosnir 100 merkustu Íslendingar allra tíma? Sennilega yrðu Sveppi á Popptíví og Lalli Johns í þeim hópi.

Svo langar mig að benda fólki sem les bloggið á að það er hægt að gera athugasemdir við það sem ég skrifa, hafa uppi mótmæli, nöldra, koma með vinsamlegar eða óvinsamlegar ábendingar, senda mér hugheilar jóla- og nýársóskir eða whatever, með því að smella á "Comment" sem er hér fyrir neðan hverja færslu. Ef einhver hefur þá eitthvað að segja.

Ætli klukkan í þuluklefanum uppi á Sjónvarpi sé eitthvað frábrugðin öðrum tímamælum? Eva Sólan sagði á laugardagskvöldið að seinasta mynd kvöldsins byrjaði klukkan 24:40. Það er tímasetning sem ég kannast ekki alveg við.

Ég var að fara í gegnum jólaskrautskörfuna í gær og rakst þar á einn stakan sokk sem ég er búin að sakna síðan í janúar. Verst að ég held að ég hafi hent hinum á móti í síðustu tiltekt í sokkakörfunni af því að ég var viss um að Sokkaskrímslið hefði endanlega klófest þann týnda. Reyndar eru óvenjumargir stakir sokkar í körfunni um þessar mundir, sem bendir til þess að Sokkaskrímslið hafi komið sér upp nýjum leynilegum höfuðstöðvum. Sennilega ekki undir rúmi efnafræðistúdentsins í þetta skipti.

Eldfjallið byrjaði tíunda árið (hún átti afmæli í gær) með því að fá dularfullan kvilla sem nefnist bleikjuhreistur og var örugglega ekki til þegar ég var ung. Það er að segja, það var örugglega ekki minnst á þennan kvilla í bókinni Undir gunnfána lífsins, sem ég og ýmsir aðrir sem voru að alast upp laust eftir miðja síðustu öld hafa alla sína undirstöðuþekkingu í læknavísindum úr. Það er til þekkt amerísk bók sem heitir, ef ég man rétt, Everything I know I learned in kindergarten, eða eitthvað ámóta. Ég skal ekki segja um það en allt sem ég veit um hjartakveisu, beriberi, beinkröm, sykursýki, sýfilis, barnsfarasótt og fjölda annarra sjúkdóma, það vissi ég áður en ég varð tíu ára. En þar var sumsé ekki minnst á bleikjuhreistur, enda mun þetta ekki vera einn af alvarlegri sjúkdómum mannsins.

Ég fór semsagt með vinnufélögunum á jólahlaðborð á ónefndum veitingastað á föstudagskvöldið og var ekki sérlega impóneruð af matnum. Það segir kannski sína sögu að efnafræðistúdentinn, sem hafði verið dubbaður upp til að gegna eskortsörvis fyrir móður sína, kvartaði yfir grænmetisleysi á borðinu. Ég veit ekki hvað er að gerast með drenginn.

Þarna var til dæmis boðið upp á villikryddað fjallalamb. Eina bragðið sem ég fann var salt, sem ég vissi reyndar ekki að væri sérstakt villikrydd. Saltmagnið var satt að segja svo mikið að ég gat alls ekki borðað kjötið, og er ég þó alin upp á saltkjöti. Það getur verið að lærin sem verið var að skera niður hafi verið eitthvað misjafnlega sölt en mér sýndist þó ansi margir leifa miklu af þessu kjöti, það var hreinlega óætt. Annars var ekkert á þessu jólahlaðborði neitt sérstakt sælgæti - ekki að maður eigi von á miklu en ég hef þó held ég alltaf fengi betri mat en þetta, og stundum miklu betri.

Og til að bæta gráu ofan á svart kom Geir Ólafsson aftur til að syngja ...