Dæmigerð saga af mér:
Fyrir mjög mörgum árum - mig minnir jafnvel að ég hafi enn verið gift kona og búið í Litla-Skerjafirði þegar þetta var - þá keypti ég mér krukku með teiknibólum. Mig vantaði ekkert sérstaklega teiknibólur en þetta var sæt krukka full af sætum marglitum teiknibólum og ég man að ég hugsaði ,,maður þarf alltaf að nota teiknibólur við og við, ég kaupi hana bara". Svo eignaðist ég teiknibólukrukkuna og hún var hilluskraut hjá mér um tíma og var svo sæt að ég tímdi aldrei að nota teiknibólurnar, enda þurfti ég svo sem ekkert á neinum teiknibólum að halda svo ég muni. Svo leið og beið og ég flutti oftar en einu sinni og alltaf flutti teiknibólukrukkan með. En ég þurfti aldrei að nota neinar teiknibólur. Eða ef ég þurfti einhverntíma að nota þær mundi ég ekkert eftir teiknibólukrukkunni þá stundina og notaði eitthvað annað í staðinn. Svo lenti teiknibólukrukkan Einhvers Staðar og ég gleymdi henni.
Þangað til í gær. Ég var að fara að festa upp jólaseríu og var eitthvað að vandræðast með hana. Þá mundi ég allt í einu eftir að ég á þessa forláta krukku fulla af sætum marglitum teiknibólum. Ídeal fyrir jólaseríur. Ég leitaði á öllum venjulegu Einhvers Stöðunum. Engin teiknibólukrukka. Nanna fer að hugsa. Hmmm. Dótakassarnir. Hún hlýtur að vera þar. Dótakassarnir eru nokkrir stórir gul- og svartflekkóttir pappakassar úr Ikea sem eru uppi á bókahillu í svefnherberginu. Í þá fer allt dótið sem ég veit ekkert hvað ég á að gera við og nota aldrei en tími ekki alveg að henda. Ekki strax allavega. Svo að ég sæki tröppu og príla upp og næ í dótakassana og fer í gegnum þá.
Fimmtán til tuttugu ára gamalt jólaföndur efnafræðistúdentsins og systur hans. Hálfkláruð útsaumsmynd sem aldrei verður lokið við af því að ég er búin að týna garninu. Nokkrir He-Man kallar. Bleikur varalitur sem fór mér aldrei og ég mundi ekki láta sjá mig dauða með núna. Matreiðslubók sem ég er búin að vera að leita að í tvö ár (hún hefur lent þarna óvart). Nokkrir ónýtir pennar. Slitið hálsmen sem ég ætla að gera við, einhverntíma. Afmæliskort frá þrítugsafmælinu mínu. Púsluspil sem vantar nokkra kubba í. Nokkur gömul ástarbréf (really!) Statív undan heimilstæki sem ég er löngu búin að henda. Fullt af dóti sem ég var búin að steingleyma að ég ætti.
En engin teiknibólukrukka.
Serían er komin upp með öðrum aðferðum. En ég er enn að pirra mig á teiknibólukrukkunni. Og það versta er að innst inni er ég sannfærð um að ég sé fyrir löngu búin að nota teiknibólurnar og brjóta krukkuna. Ég man bara alls ekkert eftir því. Í minningunni er bara þessi krúttlega krukka full af sætum marglitum teiknibólum. Forever young.
