Hvenær urðu íþróttamennirnir svona ungir ...?

Fyrstu Ólympíuleikarnir sem ég sá eitthvað af í sjónvarpi voru þeir í München 1972, sjónvarpið var ekki komið norður 1968. Þeir voru reyndar ekki í beinni útsendingu, ég man ekki hvenær þær hófust en það var mun seinna - á Moskvuleikunum kannski? En allavega, íþróttastjörnurnar sem maður sá þá voru harðfullorðið fólk. Mark Spitz bara kall (22 ára) og meira að segja litla stelpan Olga Korbut var eldri en ég.

(Fyrst ég nefni Mark Spitz og það var nú verið að slá metið hans í nótt: Ég held að næstum allir viti hvernig hann leit út, í fötum og án. Ármann segist ekki mundu þekkja Michael Phelps í fötum; ég var einmitt að hugsa um í gær að ég mundi líklega ekki einu sinni þekkja hann á sundskýlunni.)

Svo fullorðnaðist ég nú og á leikunum í Moskvu og LA voru íþróttamennirnir meira og minna á mínum aldri. Daley Thompson (þeir gerast nú varla flottari) til dæmis svotil jafnaldri minn. Eins í Seoul - stórstjörnurnar þar, fríkið hún FloJo heitin, Carl Lewis, steratröllið Ben Johnson, þetta var fólk á mínum aldri eða allavega svo lítið yngra að ég tók ekki eftir því.

Svo kom Barcelona 1992 og allt í einu fannst mér íþróttamennirnir dálítið ungir ... Og í Atlanta 1996 stóð ég mig að því að hugsa um suma þeirra: hmm, ég gæti alveg verið mamma hans/hennar. Linford Christie var að vísu enn að keppa og komst í úrslit 100 metra hlaupsins þótt hann væri orðinn afi. En í Sidney og ég tala nú ekki um Aþenu hefði ég ábyggilega getað verið mamma flestra frjálsíþróttakeppendanna. Nema náttúrlega Merlene Ottey.

Og núna sé ég einn og einn keppanda sem er það ungur að ég gæti sem best verið amma hans ...