London í fyrramálið. Eldsnemma, við förum í loftið hálfátta. Boltastelpan kom hér áðan með fötin sín og páskaeggið svo ég gæti pakkað því niður (við förum bara með eina tösku út, komum með tvær heim). Veðurspáin er skilst mér mun betri en hún var fyrir helgi.

Ég nenni ekki að taka tölvuna með þannig að ég verð sennilega ekki í neinu netsambandi næstu daga. Sem er bara ágætt. Við verðum á Darlington Hyde Park-hótelinu; ég hef ekki verið þar áður en það fær afskaplega góðar umsagnir hjá gestum (nema helst amerísku konunni sem sagði ,,For me as an American woman it felt creepy because I saw few women on the street & many men (especially from 3rd World countries).") Jiminn eini.

Svo er þetta reyklaust hótel; það er nú ekki verra. Og á að vera eitthvað sérlega gott fyrir konur sem ferðast einar. Útidyrnar alltaf læstar og maður fær lykil. Það var samt ekki þess vegna sem ég valdi það.

Ég fylgist ekki með íþróttafréttum og einkasonurinn var ekkert búinn að segja mér af því fyrr en í dag að skylmingastúlkan tengdadóttir mín varð Norðurlandameistari í skylmingum um helgina, þriðja árið í röð. Það kom þó bæði í blöðum og sjónvarpi í þetta skipti; annars eru skylmingar yfirleitt ekki ofarlega á listanum yfir fréttnæmar íþróttir.