Dularfulla dvergahvarfið sem upplýstist

Ég kom í gær með franskan jóladrumb (Buche de Noël) sem ég hafði bakað fyrir myndatöku daginn áður (uppskrift verður væntanlega í Fréttablaðinu um helgina). Samkvæmt hefð á mínu heimili var drumburinn skreyttur með Mjallhvíti og dvergunum átta. Ég kom að vísu bara með fimm þeirra því að hinir höfðu staðið lausir á fatinu sem tertan var borin fram á, ekki klofandi í kreminu eins og þessir fimm.

Tertan gerði lukku - en þegar ég kom á kaffistofuna seinna um daginn sá ég bara fjóra dverga með Mjallhvíti. Ég leitaði víða (jafnvel í ruslafötunum) og auglýsti eftir dvergnum vítt og breitt innan forlagsins en enginn gaf sig fram sem vissi örlög dvergsins. Ég fékk mikla hluttekningu og Mjallhvít greyið ekki síður, þar sem útlit var fyrir að hún yrði hér eftir að sætta sig við sjö dverga eins og hver önnur hversdagsmjallhvít. Þetta var hið versta mál og um tíma var mig farið að gruna að einhver frústreraður höfundur, óhress með sölu á bók sinni, hefði bitið höfuðið af dvergskömminni í gremju sinni í stað þess að hjóla í Jóhann Pál eða Egil. Að vísu voru allir höfundar sem ég hafði séð á forlaginu þá um daginn bókarlausir þetta árið - en maður veit aldrei.

En viti menn, þegar ég var að fá mér kaffi áðan varð mér litið ofan í skot sem er við hliðina á vaskinum og þar glitti í bláa dvergahúfu. Þarna hírðist greyið, óskaddaður með öllu (fyrir utan eldri ákomur, sem hann fékk áður en ég eignaðist hann), og fer nú aftur heim til Mjallhvítar og bræðra sinna sjö.

Ekki er ljóst hvernig dvergurinn komst í skotið en þess hefur verið getið til að stjórnarformaðurinn viti a.m.k. hvernig í málinu liggur. En hann lætur ekkert uppi.