Maura-Jón

Pabbi benti mér á að ég hef eitthvað ruglast á eigin ættum í færslu hér á dögunum - ég er vissulega sjö sinnum af Djúpadalsætt en það voru ekki nema fimm af langöfum mínum og ömmum af henni; bæði Magnús langafi á Frostastöðum og Þorbjörg langamma á Skatastöðum voru aftur á móti tvisvar af ættinni (foreldrar hans systkinabörn, hennar skyld að öðrum og þriðja).

Sveinn langafi minn var semsagt ekki af Dalsættinni en náskyldur henni samt; ömmusystir hans var Hólmfríður í Djúpadal, sú sem lyfti hestasteininum. Faðir þeirra systra var Jón Einarsson, sem Bólu-Hjálmar orti um kvæðið Siguróp landvætta við fráfall Maura-Jóns. Það hefst svona:

Nú er við skilinn raunarangl,
rammaukinn mammons þjónn;
undir síns herra, eins og tangl,
oki gekk bogið flón;
hans fóru reytur hvergi á stangl,
hremmdu þær gráðug ljón.
Náklukkan æpti: Dinglum dangl,
drepinn er Maura-Jón!

Gráðugu ljónin eru þá væntanlega dætur hans tvær, báðar formæður mínar, og þeirra fólk.

Maura-Jón var síðustu árin í Djúpadal hjá Hólmfríði dóttur sinni og þá bjó Hjálmar á Minni-Ökrum, einum nágrannabænum. Eitthvert vorið bárust fregnir af því að það væri orðið matarlítið í Djúpadal - ekki hefur það þó verið vegna fátæktar - og þá orti Hjálmar vísu sem hefur yfirskriftina Sagt er gangi bágt í Djúpadal:

Mig þó særi sultartjón,
síst það furðu krefur,
ef hann átta-jarða-Jón
jeta lítið hefur.

En nú er komið nóg af ættfræði og þjóðlegum fróðleik í bili.