Þórdís, Erlingur, Hel og fleiri hafa verið að skrifa um það hve persónulegur maður sé eða eigi að vera á blogginu sínu og fleira því tengt. Sjálf reyni ég að vera ekki persónulegri en mér sjálfri þykir þægilegt. Það hefur gefist mér vel.
Núna ætla ég til dæmis, eins og ég nefndi í kommentunum hjá Þórdísi, að vera heldur í opinskárri kantinum og segja frá nærbuxum sem ég átti einu sinni. Persónulegra gerist það varla, hmm? ekki hjá mér. Ekki þegar bæði mamma mín og barnabarnið lesa bloggið að staðaldri. En reyndar efast ég um að það breytti miklu þótt svo væri ekki.
Ég mundi alltsvo eftir þessum nærbuxum á dögunum, af tilefni sem við skulum láta liggja á milli hluta. Þannig var að einhvern tíma á mínum sokkabandsárum komst ég lítillega í kynni við sveitarstjóra nokkurn. Þar kom í samskiptum okkar (eftir á að giska stundarfjórðungs viðkynningu) að hann gerði mér tilboð sem ég átti ákaflega auðvelt með að hafna, enda maðurinn bæði óálitlegur, fullur og leiðinlegur, og þaráofan harðgiftur. Þar með lauk samskiptum okkar sveitarstjórans. En ég lá andvaka um nóttina og fór að hugsa um að ef maðurinn hefði nú verið myndarlegur, grannur, skemmtilegur og hress (og ógiftur náttúrlega), þá hefði ég kannski brugðist öðruvísi við og aldrei að vita hvað orðið hefði úr því. Og ég var í gömlum og slitnum nærbuxum sem alls ekki hefðu verið að gera sig við svoleiðis aðstæður. Ekki einu sinni þótt maðurinn hefði verið óbreyttur skrifstofumaður, hvað þá sveitarstjóri. Það sem meira var, það rann upp fyrir mér að nærfatnaður minn var sorglega fátæklegur. Svo að eftir helgina lét ég það verða mitt fyrsta verk að fara í undirfataverslun og fjárfesta í flottustu nærbuxum sem ég hef eignast. Með útsaumi og fínaríi. Þær voru svo flottar og dýrar að ég hafði bara efni á að kaupa einar. Ætlaði að kaupa fleiri seinna en það varð ekki úr því.
Ég átti þessar nærbuxur í mörg ár og hélt upp á þær. Þær voru aldrei kallaðar annað en sveitarstjórabrókin. En ég fékk aldrei svona tilboð aftur, svo að það má segja að þær hafi aldrei staðið undir nafni.