Eiginlega ætti ég að vera enn í Brekkuskógi en þegar ljóst var að í dag yrði ekki bara rigning, heldur líka þoka og kuldi, var ákveðið að fara í bæinn degi fyrr en til stóð. Ef góða veðrið í gær og fyrradag hefði haldið áfram værum við auðvitað enn fyrir austan en því var ekki að heilsa. Reyndar rigndi líka töluvert fyrstu dagana en þá var hlýrra og hægt að vera í heita pottinum og fleira. Í veðri eins og í dag er aftur á móti nákvæmlega ekkert hægt að gera nema vera inni og lesa eða spila. Við vorum búin að spila nægju okkar og bókakosturinn í bústað Blaðamannafélagsins var ekki akkúrat að mínum smekk - aðallega kaldastríðsnjósnareyfarar og þess háttar, sýndist mér. Ég hefði alveg verið í skapi fyrir skemmtilega whodunnits og jafnvel einn eða tvo vinnukonureyfara, eins og yfirleitt eru í svona bústöðum - en ekkert slíkt var á boðstóðum, því miður.

Annars var þetta fínt. Við spiluðum Alþýðubandalagsspilið, Actionary/Pictionary (reyndar spilaði ég ekki beinlínis með, þar sem ég var útnefnd sérlegur aðstoðarmaður Boltastelpunnar) og ýmis fleiri spil. Sauðargæran var hamingjusamur eftir að hann fann pottaskápinn. Hann elskar pottaskápa. Dró alla pottana út á gólf, fékk sleif og þeytara og sagðist vera að elda mat og baka kökur. Undir lokin var hamingja hans fullkomnuð af því að hann hafði uppgötvað samlokugrillið. Hann setti kexköku í það, lokaði, opnaði eftir smástund og - viti menn, tilbúin kaka sem hægt var að borða.

Eins og ég hef nefnt áður kallar hann flest sem er í vökvaformi ,,glas". Ölfusá er ,,glas". Drullupollur er ,,glas". Hverir eru ,,ó ó glas". Strokkur var ,,vaaaá glas" þegar hann gaus. Heiti potturinn var glas. Við vorum sem sagt þónokkuð oft í glasi að mati Sauðargærunnar.

Eitt af því fyrsta sem ég rak augun í þegar ég kom í eldhúsið í bústaðnum var skiptilykill. Ég sá ekki alveg tilganginn með honum. Hann kom ekki í ljós fyrr en ég var að fara að baka kartöflubáta með lambalærinu á sunnudaginn. Þegar ég ætlaði að kveikja á ofninum gripu fingurnir í tómt. Eða næstum því. Takkinn af ofninum var horfinn. Bara einhver tittur eftir sem þurfti að snúa. Þá var skiptilykillinn lausnin. Vantaði að vísu allar vísbendingar um á hvaða hita væri verið að stilla. Svo að ég stillti bara í botn í hvert einasta skipti sem ég notaði ofninn (og það var töluvert). Virkaði ágætlega. Grillið virkaði líka og var mikið notað þótt reyndar væri svo hvasst á laugardagskvöldið að mér gekk illa að krydda hamborgarana, kryddið fauk burtu jafnóðum.

Hluti af svona dvöl í faðmi náttúrunnar er auðvitað að kenna yngri kynslóðinni eitt og annað og við skulum sjá - hvað lærðu þau nú?

Sauðargæran lærði að ef maður tekur fulla eplasvalafernu sem búið er að stinga röri í, beinir rörinu að ömmu sinni og kreistir fast, hefur maður fyrirtaks vatnsbyssu í höndunum.

Boltastelpan lærði að þegar maður stendur í gúmmístígvélum úti í Apavatni við veiðar borgar sig ekki að setjast of langt niður á hækjur sér.

Efnafræðistúdentinn lærði að þegar maður hefur gengt starfi sundlaugavarðar dæmist sjálfkrafa á mann þaðan í frá að sjá um heita pottinn (alveg eins og uppáhalds tengdasonur minn er alltaf settur í að skera steikina þar sem hann er faglærður í steikarskurði).

Sjálf lærði ég reyndar að þegar maður ákveður að príla upp trétröppu yfir gaddavírsgirðingu borgar sig að skoða tröppuna vel áður og athuga hversu traustleg hún er. Annars á maður á hættu að fúið miðþrepið brotni undan manni og maður hlúnkist niður með tilþrifum, liggi afvelta á hryggnum (í mjúkum mosa- og lynggróðri, til allrar hamingju) og hafi misst af sér báða skóna og annar sokkurinn hangi á gaddavír fyrir ofan mann. Og maður situr uppi með stóran rauðbláan marblett á lærinu og fleiður á sköflunginum.

En að öðru leyti var þetta frekar ljúft.