Smiðurinn

Það var haldið upp á fimm ára afmæli Sauðargærunnar í gær. Afmælishaldið tókst ljómandi vel og drengurinn fékk margar góðar gjafir eins og vera ber.

Meðal annars fékk hann smíðatól. Eða lagaradót eins og það heitir hjá honum. Alvörugræjur og þar á meðal alvörusög.

Hann ákvað að prófa sögina og réðist til atlögu við stofuborðið. Til allrar hamingju var hin amma hans nærstödd og benti honum snarlega á að hann mætti ekki saga í borðið.

-Ha, má ég það ekki? spurði Sauðargæran steinhissa og skildi ekkert í þessu.

Þegar gestirnir voru farnir var ég eitthvað að skoða borðið; það voru þrjú örlítil hök í borðbrúnina (ekkert sem ekki má pússa burt). Ég kallaði í drenginn og áréttaði að það væri nú ekki fallegt að saga sundur stofumublur foreldra sinna.

-Ég sagaði ekkert í borðið, sagði drengurinn.

-Nú, hvað er þetta þá? spurði ég og benti á hökin.

-Ég var bara að saga burtu skít, sagði hann blásaklaus á svip.