Komin heim - teppalaus

Marokkó var upplifun. Stórskemmtilegt land og ótrúlega fjölbreytt. Afar fjölbreytt landslag, mjög ólíkar borgir, frábært fólk upp til hópa (nokkuð ýtnir teppasölumenn samt; en ég slapp og kom teppalaus heim).

Á örugglega eftir að fara aftur. Meira um ferðina seinna; þrátt fyrir tvo daga í Jerez í ferðalok situr þreytan enn í manni og ég nenni ekki að skrifa mikið.

Ég held að barnabarnið hafi skemmt sér ágætlega þótt hún hafi lækkað meðalaldur hópsins ansi hressilega. Hún fékk einhver giftingartilboð, meðal annars var henni boðin heil teppabúð (hefði kannski virkað betur á aðrar ömmur en mig) og annar bauð tíu þúsund úlfalda - en við ákváðum að taka ekki mark á því tilboði, enda vissum við ekki gangverð á úlföldum og sáum öll tormerki á að koma þeim heim og fá innflutningsleyfi hjá landbúnaðarráðuneytinu. En rauðhærðar unglingsstúlkur virtust eftirsóttar þar syðra.

,,We have got some big ones too," sagði sölumaðurinn þegar ég horfði eitthvað skeptísk á kaftaninn sem hann var að reyna að selja mér. Og hafði erindi sem erfiði, á endanum keypti ég mér víðan og þægilegan kaftan sem ég veit reyndar ekki hve mikið ég á eftir að nota. Mér fannst mér ganga ágætlega að prútta en sennilega hefur náunginn samt orðið kátur; barnabarnið reyndist miklu betri prúttari en keypti þó ekki brúðkaupskyrtilinn sem reynt var að selja henni þótt sölumaðurinn væri búinn að lækka sig úr 700 dírham niður í 100. Hún er nefnilega ekki að fara að gifta sig. Hvorki marokkóskum úlfaldabændum né teppasölumönnum.