Klæðskerar og brúðkaupshúsgögn

Ég er búin að ganga um í marokkóska kaftaninum mínum í allan dag. Einstaklega þægileg flík en ég þarf samt að stytta hann um nokkra sentímetra. Sölumaðurinn sem seldi mér hann reyndi að halda því fram að hann væri allur handsaumaður en ég var búin að skoða saumana og get fullyrt að eini handsaumurinn á honum verður eftir mig þegar ég er búin að stytta hann. En mér var nokk sama, ég sá ekki ástæðu til að borga neitt meira fyrir handsaum af þessu tagi - annað mál kannski ef flíkin hefði verið útsaumuð.

Annars sáum við fjölda klæðskera og fatasaumara að sauma í sölubásum í souk-unum í Marokkó, ýmist í höndunum eða með saumavélum sem gjarna voru handknúnar (kannski það teljist annars handsaumur). Eintóma karlmenn, allt ofan í barnunga stráka. Engar konur eða stelpur; þær sauma væntanlega heima eða kannski í verksmiðjum á borð við þá sem var að brenna í Casablanca. Við skoðuðum einmitt eina verksmiðju (sem reyndar var meira eins og rústir) í Fez, leirkeraverksmiðju þar sem unnið var við afar frumstæð skilyrði. Flestir starfsmennirnir voru karlmenn nema í herberginu þar sem leirmunirnir voru skreyttir, þar voru allmargar ungar stúlkur að vinna við hlið strákanna.

Svo skoðuðum við reyndar brúðkaupshúsgagnaverksmiðju. Marokkómenn taka brúðkauð mjög alvarlega og þarna var verið að smiða geysilega íburðarmikla brúðarstóla og flottar brúðkaupsrekkjur með meiru. Ég var að hugsa um að semja við þá í verksmiðjunni um að fá umboðið og hefja umfangsmikinn innflutning á brúðkaupshúsgögnum en Abdullah leiðsögumaður rak svo á eftir okkur í gegnum verksmiðjuna (hann fékk væntanlega ekki neina kommisjón þar eins og í búðunum sem hann dró okkur í) að til þess gafst ekki tími.

Hef það bakvið eyrað fyrir næstu Marokkóferð.