Ættarsilfrið

(Þessi færsla þarf af tæknilegum ástæðum að vera í tveim hlutum.)

Mér datt í hug, þegar ég var að skrifa um hnetustingina í gær, að ég þyrfti líklega að fara að pússa silfrið mitt. Ekki það að ég eigi silfurborðbúnað fyrir tólf með hnetustingjum, ólífugöfflum, ávaxtahnífum, humarteinum, greipaldinskeiðum og öllu saman - eins gott líka - en ég á fáeinar ósamstæðar silfurhúðaðar skeiðar og fleira sem hefur safnast að mér í áranna rás og gengur núna undir nafninu Ættarsilfrið.

Það er ekki uppáhaldshúsverkið mitt að pússa silfur og ég geri það eins sjaldan og ég kemst upp með. En ég sá þegar ég fór að skoða silfurskeiðarnar að núna yrði ekki hjá þessu komist lengur svo að ég greip fægilöginn og pússiklútinn og fór að pússa á fullu. Gekk bara vel með skeiðarnar. Sykurkerið og rjómakönnuna líka en þegar ég ætlaði að fara að pússa stærsta stykkið, silfurtekönnuna, greip ég í tómt.

Á Kárastígnum stóð hún alltaf uppi á skáp í borðstofunni og ég hafði verið alveg sannfærð um að hún væri á svipuðum slóðum hér á Grettisgötunni. Nei, greinilega ekki. Ég leitaði inni í öllum skápum og fór svo fram í eldhús og leitaði uppi á og í skápunum þar. Ekkert.