(framhald)
Ég var farin að halda að hún hefði annaðhvort glatast í flutningunum, væri enn einhversstaðar á Kárastígnum (og þar sem einkasonurinn svarar ekki í síma þessa dagana af mér ókunnri ástæðu gat ég ekki beðið hann um að leita) eða hreinlega að einhver vondur bófi og rummungur hefði bísað könnugarminum. Sá hefði reyndar orðið fyrir vonbrigðum því að verðmæti könnunnar er ekki mikið; ég keypti hana minnir mig ásamt samstæðu sykurkari, rjómakönnu, tesíu (sem ég var að átta mig á í þessum skrifuðum orðum að ég hef heldur ekki fundið) á Camden Canal-markaðnum í London á 24 pund. Þung og sólíd en er þó bara silfurplett og það dálítið slitið.

Svo opnaði ég af rælni skáp hér í vinnuherberginu áðan. Í honum átti ekkert að vera nema matreiðslutímarit og þess háttar en það fyrsta sem blasti við var tekannan. Og þegar ég var búin að horfa á hana smástund áttaði ég mig á því af hverju hún hafði lent þarna; ég hafði stungið henni inn í skáp til að ég þyrfti ekki að hafa hana fyrir augunum af því að hún þarf svo afskaplega greinilega á rækilegri fægingu að halda og það er svo mikið verk að pússa svona flúraða könnu ...

En hún verður flott þegar ég verð búin að pússa hana. Í kvöld.