Sjeikar, krosstré og fleira

Æ, ljótt er að heyra, og ég sem setti allt mitt traust á sjeikinn þarna í haust rétt fyrir bankahrunið. Hélt þetta væri sólíd maður. Svo hef ég náttúrlega alltaf verið svag fyrir sjeikum.

En svo var þetta bara eitthvert bévað framsóknarmannaplott.

Ég sá það náttúrlega einhversstaðar þarna í haust að sjeikinn er hrossaprangari. Hefði sem Skagfirðingur náttúrlega átt að sjá í hendi mér að slíkum treystir maður ekki. Ekki heldur þótt hrossin séu einhverjir voða fínir arabískir gæðingar. Svona bregðast manni krosstrén.

En nóg um það. Ég er ekki í miklu bloggstuði þessa dagana, langar ekkert að skrifa um kreppu og heimsósóma en finnst einhverveginn hjáróma að skrifa bara um hversdaginn eins og ég er vön. Ég hef ekkert gaman af því, þetta eru þannig tímar. Og skána ekkert.

Þetta getur nú breyst hvenær sem er (ekki ástandið sko, nema til hins verra, heldur bloggstuðið) og ég held ábyggilega áfram að skrifa hér af og til á næstunni en sennilega held ég mér meira og minna til hlés yfir á Facebook, þar sem maður getur látið sér nægja að segja Helvítis fokking fokk eða eitthvað ámóta þegar manni ofbýður djöfulgangurinn. Þar er hvorteðer öll mín fjölskylda samankomin þessa dagana, til dæmis fjórar kynslóðir í kvenlegg (barnabarnið, dóttirin, ég og mamma).