Svefnsýki - erfð eða áunnin

Ég veit ekki hvort það er aldurinn en það er ekki fyrr en síðasta árið (eftir að ég komst á sextugsaldurinn alltsvo) sem ég er farin að finna fyrir breytingu á svefnryþmanum. Eða dægursveiflunum eða hvað á að kalla það.

Ég kem heim, oftast milli fimm og sex, sinni ýmsum heimilisstörfum, elda mat ef ég nenni eða finn mér eitthvert snarl að borða. Sest svo í leisígörlstólinn minn til að horfa á fréttir og annað sjónvarpsefni. Og næstu tvo klukkutíma, milli sjö og níu, er ég að berjast við svefninn og stend yfirleitt höllum fæti. Það er að segja ég sofna svona tuttugu sinnum og hrekk upp á milli (hugsanlega við hroturnar í sjálfri mér), komin alltönnur frétt og ég veit ekkert hvað var að gerast, eða aðalpersónan í myndinni sem ég var að horfa á er farin að gera sér dælt við einhvern alltannan en hún var að digga við þegar ég lognaðist út af eða það er búið að drepa einhvern án þess að ég viti hvern eða hvernig.

Eftir níu er yfirleitt allt í lagi, ég glaðvakandi og man venjulega eftir því milli eitt og tvö um nóttina að ég hafði eiginlega ætlað að fara snemma að sofa. (Skal þó taka fram að ég er yfirleitt jafnsyfjuð fyrri hluta kvölds, hvort sem ég hef sofið mikið eða lítið nóttina áður.)

Ég var að velta fyrir mér hvort þetta tengdist ekki bara leisígörlstólnum mínum, sem er frekar þægilegur - ég fór fyrst að finna fyrir þessu ekki löngu eftir að ég eignaðist hann - og víst er það rétt að ég hrekk síður upp rétt þegar ég er að festa blund en þegar ég sit annarsstaðar. En þetta gerist líka ef ég sest fyrir framan tölvuna um kvöldmatarleytið. Og ef ég sit í leisígörl og horfi á sjónvarpið síðari hluta kvölds og fram á nótt finn ég yfirleitt ekki fyrir syfju heldur.

Þannig að þetta er ryþminn, held ég. Og aldurinn. Nema ég hafi erft eitthvað frá Þorbergi langafa mínum, sem dó úr svefnsýki eftir því sem kirkjubókin segir.