Kalt og hlýtt

Ég hef ekki mikið orðið vör við kuldakastið þessa síðustu daga. Nema helst í gær, þegar ég rann á svellbunka á Bárugötunni og skall á mjöðmina. Mjöðmin þoldi það og ég ákvað að það væri hættuminna að ganga á miðri götunni en svelluðum gangstéttunum. Annars hef ég tekið strætó í vinnuna að undanförnu, á meðan færðin er svona, þótt ég gangi oftast heim.

Hér innandyra verður kuldans aftur á móti ekki vart, íbúðin er greinilega vel einangruð því ég hef ekkert þurft að hækka hitann á ofninum þrátt fyrir frostið. En ég hef stundum búið í illa einangruðum og illa kyntum húsum og veit hvað það er nöturlegt. Mundi reyndar verða aðeins bærilegra núna, eftir að ég eignaðist dúnsængina mína - svo er alltaf hægt að klæða af sér kuldann á daginn - en einu sinni þurfti ég að sofa nokkrar nætur í óupphituðu húsi með þunna og lélega sæng. Það var ekki gaman.