Bakvið þrefalt gler

Þegar settar voru upp gler-rennihurðir fyrir básana Bræðraborgarstígsmegin hér á ritstjórninni skömmu fyrir jól þurfti að losna við eitthvað af lausum glerskilrúmum (þessum af Suðurlandsbrautinni, svona fyrir þá sem þekktu til hjá Eddu) og tveimur af þeim var rennt inn í básinn minn, við hliðina á því sem þar var fyrir og skermaði mig frá Þórunni Hrefnu. Ekki að ég hafi þurft svo öfluga vörn frá henni, þetta var bara til bráðabirgða.

En þarna eru skilrúmin þrjú auðvitað enn og það eru 26 cm frá því innsta að skrifborðshorninu mínu. Nú er ég mun breiðari en 26 cm og þarf þar af leiðandi að skáskjóta mér einhvernveginn framhjá - það svosem gengur en kannski hefur minn breiði rass stækkað eitthvað um jólin því að þetta verður allavega ekkert auðveldara með tímanum.

Sú var tíðin að ég átti auðvelt með að smeygja mér út og inn um gluggann á herberginu mínu á Smáragrundinni (og var hugsanlega alls ekki alltaf steinsofandi í rúminu mínu þegar foreldrar mínir héldu að ég væri þar), sem var þó ekki nema um fimmtán cm breiður. Kannski átján, ég man það ekki. En síðan eru komin 35 ár og ábyggilega 35 kíló. Svo að ég hlakka til þess þegar framkvæmdir í kjallaranum eru komnar á það stig að hægt sé að losna við umframskilrúm þangað. Sem gæti orðið um helgina.