Kona með orkuskort

Ég er ofboðslega mis-orkurík. Stundum get ég unnið eins og berserkur, komið svo heim og sinnt heimilinu, skrifað greinar og pistla (eða bækur ef því er að skipta), sótt fundi og skemmtanir, lesið reyfara fram á nætur og bróderað fyrir framan sjónvarpið.

Stundum hef ég ekki orku í neitt nema vinnuna. Til allrar hamingju eru það yfirleitt ekki löng tímabil en eitt slíkt er einmitt núna. Ég er með hrúgu af ósvöruðum tölvupósti (að því marki sem hægt er að tala um hrúgu af tölvupósti), nenni rétt með naumindum að setja í uppþvottavélina, kem mér ekki að því að hringja í viðgerðarmann út af þvottavélinni (sem tók upp á því að bila mér til bölvunar) og nenni ekki einu sinni að horfa á sjónvarpið. Samanber Bráðavaktina á dögunum.

Þegar þannig stendur á dauðöfunda ég forsetaframbjóðandann hana dótturdóttur mína, sem getur sótt skóla, farið á fótboltaæfingar daglega, skotist til að vinna í bakaríinu á milli skóla og æfinga og unnið þar flestar helgar, skúrað hjá ömmu sinni, lært heima, hangið á msn og gert annað það sem stelpur á fjórtánda ári gera. Alltaf. Engin ládeyðutímabil hjá henni.

Til allrar hamingju stendur þetta sjaldan lengi. En glætan að ég nenni að hreyfa mig til að fara á eitthvað á Bókmenntahátíð. Þótt ég ætti líklega að gera það starfs míns vegna. En ég er nú ekki mikið í skáldverkunum.

Ætli ég láti ekki nafnaskrána við Maó duga sem framlag mitt til þessarar bókmenntahátíðar.