Afhausaða barnið

Ég fór af ákveðnum ástæðum að hugsa í dag um fólk sem getur ekki viðurkennt að það hafi rangt fyrir sér eða hafi gert mistök. Og, merkilegt nokk, þá datt mér í hug í beinu framhaldi af því maður sem ég var einu sinni gift.

Nú væri hægt að nefna eitt og annað. En nærtækust finnst mér alltaf sagan af því þegar ég var eitthvað vant við látin og fól manninum það hlutverk að klæða son sinn úr þykkri peysu sem hann var í, en slík viðvik voru annars yfirleitt á minni könnu. Einkasonurinn var líklega 8-9 mánaða þegar þetta var.

Ég sneri baki í þá feðga en heyrði allt í einu hávært öskur og mótmælavæl í syninum. Þegar ég sneri mér við hafði faðir hans togað peysuna upp fyrir haus en hálsmálið sat fast og strandaði þar á stórri og mikilli tölu sem var á annarri öxlinni og föðurnum hafði láðst að hneppa frá, heldur hélt hann áfram að rykkja í peysuna.

-Ætlarðu að slíta höfuðið af barninu? spurði ég fremur hvasst og tók fram fyrir hendurnar á honum.

-Þú hefðir nú getað sagt mér að það væri tala, var hreytt í mig á móti.

Ég var að hugsa um að benda manninum á að hann væri með augu í hausnum og talan væri ekki beint falin. En sá svo að mér.

Ég sá sjálf um að afklæða einkasoninn eftir þetta, þegar á þurfti að halda. Svo hann héldi hausnum.